Πριν 45 χρόνια σαν σήμερα....
Για τα παιδιά του Mkalles η κατάθεσή μου αυτή...
8 το πρωί τ΄Αη Γιαννιού τότε...Φτάνουμε με τον πατέρα και με οδηγό τον
πατέρα του Βασίλη, στο σχολείο μας. Προηγουμένως έχω νιώσει άσχημα
περνώντας μέσα απ τους καταυλισμούς των παλαιστινίων με τα μικρά παιδιά
ξυπόλητα μέσα στις λάσπες. Ήταν Γενάρης και το κρύο έντονο...
Το
αυτοκίνητο σταμάτησε κάτω απ το στέγαστρο, έξω απ το γραφείο του κ.
Εκτορίδη. Μπαίνουμε μέσα. Ζεστή ατμόσφαιρα, καθόμαστε στο γραφείο του
και λέμε διάφορα έτσι να εγκλιματιστώ...Με ξεναγησε στη μεγάλη αίθουσα
που τρώγαμε, μου ανοίξε την εκκλησία του σχολείου, γνωρίσα τα πρώτα
παιδιά, άκουσα τις δασκάλες να μιλούν Αραβικά και ένιωσα αμηχανία....
Με έβγαλε έξω στην αυλή, είδα με έκπληξη το μεγάλο γήπεδο του
μπασκετ, τις στεγασμένες αυλές, ήταν ένα άλλο σχολείο από αυτά που
υπήρχαν τότε στην πατρίδα. Στο βάθος η θάλασσα των Φοινίκων. Κάπου στο
βάθος αναζήτησα τη σκιά της Κύπρου μας. Στο βάθος, σκεπτόμουν... πως θα
ήταν και η πατρίδα. Μ΄έπιασε νόστος...Ήθελα να γυρίσω πίσω αν και
ήξερα πως θα έμενα πλέον εκεί... Ήμουν παιδί όμως...
Σε λίγο βρέθηκα
στο γραφείο του γυμνασιαρχεύοντος...Επιβλητικός ο καθηγητής εκείνος με
κάπως περίεργη συμπεριφορά και ακόμη πιό περίεργα κάποια χαρακτηριστικά
του. Με πήγε στη τάξη μου. 3 μόνον ήταν οι συμμαθητές μου κι ο ένας δε
ζει πιά σήμερα. Κάθησα δειλά, είχα τράκ, ένιωθα έξω απ τα νερά μου. Στα
διαλείμματα προσπάθησα να γνωρίσω τα παιδιά. Εσάς που σας γράφω τούτη τη
στιγμή. Θυμάμαι και το μεσημαριανό φαγητό μας.....Γιουβαρλάκια
σούπα....Θυμάμαι το μεγάλο μεσημβρινό μας διάλειμμα. Ενιωθα περίεργα....
Δεν άργησε νάρθει η ώρα που γνώρισα τη Ράξα μας και το Mr Karrnick.
Ομορφα χρόνια που νοσταλγώ. Θυμάμαι κι άλλα πολλά απ το σχολείο κι από
εσάς.... Μα τούτη την ώρα αφήνω να κυλήσει ένα δάκρυ. Συνειδητά το αφήνω
να αντιπροσωπεύει τις μνήμες μου. Επειδή εκείνο το σχολείο της νιότης
μας δεν υπάρχει πιά. Σας θυμάμαι όλες και όλους. Σας αγαπώ όλες και
όλους. Καλή Χρονιά Παιδιά.
