Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Mια άλλη κουβέντα

Όρμητικός, με τη καλή έννοια, ο Πρόεδρος των Γονέων σήμερα στο γραφείο μου. Μια κουβέντα μαζί του ζωντανή. Μια κουβέντα συμβατή με τις αγωνίες και των δυό μας για μια καλύτερη παιδεία στο τόπο μας, εδώ που εμείς επιλέξαμε να ζήσουμε, μακριά και συνάμα κοντά στον αχό της μεγαλούπολης. Μια κουβέντα που κάθε τόσο βάζαμε νέα θέματα. Μια κουβέντα γεμάτη προβληματισμό με ιδρώτα σκέψης. Με γοητεύουν οι δύσκολες προκλήσεις του επαγγέλματός μου. Κάθε πρωί, χρόνια τώρα, πολύς ο προγραμματισμός, λιγότερος όμως ο απολογισμός της κάθε σχολικής μέρας. Οταν έχεις να κάνεις με ζωντανούς οργανισμούς όπως είναι ένα σχολείο, απολογείσαι στον εαυτό σου με έλλειμμα πράξεων. Δίχως να φταις, τις περισσότερες φορές. Και όταν μιλάς με τη συνείδησή σου, ηρεμείς. Δεν αγωνιάς από εκείνη την εσωτερική φωνή του ελέγχου που θα ήταν δυνατό να είναι έντονα επικριτική....
Πρόεδρε βαδίζουμε σε παράλληλες πορείες όσον αφορά τα θέλω μας για το κόσμο του αύριο των παιδιών μας. Πορείες δύσκολες, φθοροποιές, πορείες έμπλεες κακόβουλων σχολίων για τις πράξεις μας. Η νίκη μας είναι η συμμετοχή στον αγώνα για τη βελτίωση της παιδείας μας. Των γνώσεων μα και των αξιών που δίνουμε στα παιδιά μας. Χαίρομαι όταν μου βάζεις δύσκολα ερωτήματα. Οι μπροστάρηδες ανοίγουν δρόμους. Αυτοί είναι για το χάραγμα της πορείας των πολλών. Αλλως τε όταν η συντεταγμένη πολιτεία σου εμπιστεύεται και σε τιμά με μια "καρέκλα" σε θέλει υπηρέτη και στοχοθέτη. Δε σου απονέμει τίτλους για τους τίτλους. Αυτοί, ας είναι μακριά από μένα. Μακριά από τις δικές μου θέσεις και απόψεις.
Με ηρεμία, αποφασιστικότητα και προπαντός έγκαιρη αντιμετώπιση πρέπει να πορευτούμε για να δώσουμε στα παιδιά μας εκείνο που πρέπει. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε οι περισσότεροι όσοι χρόνια τώρα ασχολούμαστε με την εκπαίδευση. Μου αρέσει που θα σε έχουμε σύμμαχο Πρόεδρε. Σύμμαχο και βοηθό. Οι δυσκολίες μεγάλες. Τα λόγια τα βαρύγδουπα υπεραφθονούν σε πολλούς. Σημαντικούς κι ασήμαντους. Θέλω να πορευτούμε δίχως φανφάρες. Γιατί τα προβλήματα που περιμένουν τη δική μας συμβολή στη λύση τους, είναι σίγουρο ότι δε θα μας αφήσουν χρόνο στο να σχολιάζουμε και να επικρίνουμε δικαίους και αδίκους.
Σε ευχαριστώ Πρόεδρε και σε περιμένω στη μάχη. Λες ότι δε θα μπορέσουμε να διακρίνουμε όλους τους συμμαχητές μας;

Kουβεντιάζοντας



Χτες το απόγευμα οι ανάγκες μιας άψυχης και συνάμα πολύ χρήσιμης κατασκευής με έφεραν στο λιμάνι της Ραφήνας. Ναι, με την ευκαιρία ήθελα να πιώ ένα καφέ και να ατενίσω τους Πεταλιούς απέναντι, να προσπαθήσω να διακρίνω το νησί στο βάθος, μα δε τα κατάφερα. Μα βγήκε δυνατή η μνήμη μου. Μια φωτογραφία δεκάδες χρόνια πριν βγαλμένη, "βγήκε" μπροστά μου. Μαζί με τα παιχνίδια που πιτσιρικάς τότε έπαιζα εκεί. Μνήμες που χρωματίστηκαν με το ατέλειωτο γαλάζιο της θάλασσας του Ευβοϊκού. Ο χρόνος όμως ήταν αμείλικτος. Με καλούσε να τον χρησιμοποιήσω...."Άλλες φορές να απολαύσεις την όμορφη εικόνα", με προέτρεπε. Κι έτσι πήγα στα παιδιά για τις ανάγκες της κατασκευής που προανέφερα. Πιάσαμε τη κουβεντούλα. Για πολλά. Για πολλούς γνωστούς και φίλους. Για τους μικρούς και τους μεγάλους. Για κείνους που μας λυπούν και για κείνους που μας κάνουν και χαμογελούν. Για τη πορεία της δικής μας ζωής , καθένας μας. Η ώρα πέρασε. Α! δε το καταλάβαμε. Οταν η συζήτηση σε οδηγεί σε μοναπάτια της γαλήνης και της "εξομολόγησης", ο χρόνος δεν έχει μονάδα μέτρησης. Κι εσύ νομίζεις ότι η αρχή και το τέλος της κουβεντούλας, είναι ένα και το αυτό. Νομίζω ότι θέλαμε να ακούμε χτες παιδιά. Κι εγώ κι εσείς. Κι αυτό μου άρεσε σε σας. Είστε νέοι άνθρωποι. Και οι νέοι άνθρωποι σήμερα έχουν ανάγκη της ουσιαστικής επικοινωνίας. Να μιλούν και να βρίσκουν ανταπόκριση. Να ακουν και να ακούγονται. Αραγε πότε θα ξαναχρειαστώ τις τεχνικές γνώσεις σας για να μυρίσω ξανά τη μυρωδιά της αρμύρας στο λιμάνι της Ραφήνας;