Η πρώτη μου γνωριμία μαζί της ήταν ανάμεσα στα 14 και στα 15 μου.
Το "μικρό κλουβί" έργο της του τότε είχε αφιερωθεί στη μητέρα μου με την οποία ήταν συνάδελφοι στην ενιαία , στους χρόνους εκείνους, Νομαρχία Αττικής.
Ήταν μια αφιέρωση με χρώμα πράσινο.... Το χρώμα της ελπίδας..... Θυμάμαι το γραφικό της χαρακτήρα...... Στα γράμματα των λέξεων διέκρινε κανείς μια ασυνήθιστη συμμετρία....
Υποθέτω πως ούτε η ίδια η συγγραφέας θα φανταζόταν πως εκείνο το έργο της θα κατέληγε στα χέρια ενός έφηβου στο διαμέρισμα του ανηφορικού δρόμου πίσω από τον πανέμορφο φάρο, τη Μανάρα, λίγες δεκάδες μέτρα πάνω απ τη παραλιακή λεωφόρο της λιβανέζικης πρωτεύουσας.....
Εκείνο το βράδυ οι πρώτες σελίδες του βιβλίου με είχαν συνεπάρει. Με είχαν ταξιδέψει σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα. Ήταν και παραμένει έξοχος ο λόγος της Μαρίας Λαμπαδαρίδου -Πόθου. Κι απόψε καθώς ξεφύλισα τον "Αγγελο της Στάχτης" εμνήσθην όμορφων ημερών.... στη γη των Φοινίκων....
Συνετέλεσε σε αυτό τούτη η παράγραφος που διάβασα και εμβόλισε τη σκέψη μου........ και με αφορμή τη βεβήλωση της αγέραστης εκκλησιάς της Πόλης.....
Έγραψε λοιπόν η Μ.Λ-Π. "Όμως η Αγία Σοφία δεν υπάρχει μέσα στη χρονικότητα του εφήμερου ανθρώπινου βίου. Υπάρχει μέσα στις διαστάσεις του αιώνιου. Κι έτσι θα πορεύεται, κειμήλιο πανίερο της Μνήμης και του Αίματος. Ανέγγιχτη από χέρια βέβηλα.....".
Θα ακολουθήσουν κι άλλες σχετικές σκέψεις.
