Προχτεσινές μου σκέψεις.

Eγραψα λοιπόν προχτές Κυριακή, σε μια εξομολόγηση προς...εμένα αρχίζοντας με τους στίχους ενός τραγουδιού, που θεώρησα πως ήταν συμβατοί με κάποιες στιγμές...

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ΄ αρνιόσουν τ΄ όνειρο.

-Καλημέρα σας. Είναι εδώ ο π. Ιωσήφ; Θέλω να τον δω, είπα στη νεωκόρο του Ι. Ναού του Αγ. Παντελεήμονος, εδώ στην παραλία του Μαραθώνα, σήμερα το πρωί.

 -Βεβαίως περάστε, στο γραφείο του.
 Στη μικρή εκκλησία επικρατούσε μια ξεχωριστή ηρεμία, την οποία βιώνεις και ίσως δε μπορείς να περιγράψεις...
 Στο διάδρομο στο πλάι του ναού, με καλημέρισε ο άλλος Ιωσήφ, ο καλός καγαθός.... που είχαμε μαθητή στο σχολείο πριν αρκετά χρόνια.

Στο πρόσωπό του διέκρινα τη γαλήνη...εκείνην που προέρχεται απ΄την έλλειψη άγχους αλλά ενυπάρχει σε όσους δεν ασχολούνται με πολλά και δε

στρατεύονται αλόγιστα....

Ο π. Ιωσήφ με υποδέχτηκε με χαμόγελο και μου είπε το καλό του λόγο, όπως πάντα. Εχουμε μια ξεχωριστή "χημεία" με τον πανοοσιολογιώτατο!!!

Αφού είπαμε κάποια πράγματα μου πρόσφερε φανουρόπιτα. Δεν ήθελα να του στερήσω τα κομμάτια που μου έδωσε μα επέμενε....

" Πάρτε, είναι ευλογία", είπε.

Είχα πολύ καιρό να ακούσω τούτη τη φράση....Μ΄άρεσε ομολογώ....

Αφού ανταλλάξαμε μερικές σκέψεις , όπως κατά κανόνα κάνουμε όταν συναντιόμαστε....αναχώρησα απ το γραφείο και το ναό....μα τη σκέψη μου κέντριζε η φράση του ιερέα....Είναι ευλογία.....

Κίνησα για το πίσω μέρος του ιστορικού χώρου του Τύμβου. Εκεί που πρέπει κανείς να σκύβει όχι μόνο από σεβασμό στους Μαραθωνομάχους και να διαπιστώσει αν ακούει τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά για να ακούσει αν πάλλεται η δική του καρδιά για τους γενναίους της Ελευθερίας!!!

Κίνησα για εκεί για να χαιρετήσω τον καθηγητή μου στη γεραρά Βαρβάκειο Σχολή, Ανάργυρο Ζενάκο, που γιόρταζε προχτές και δεν είχα καταφέρει να του ευχηθώ....Ο ήλιος ήταν λαμπρός μα η υγρασία και η εξ αυτής θολή ατμόσφαιρα δε σε άφηναν να χαρείς όσο θα ήθελες τις στιγμές. Σταμάτησα έξω απ το μικρό ξυλόφουρνο που κάνει το περίγυρό του να ευωδιάζει απ τη μυρωδιά του ψωμιού που παρασκευάζει. Απέναντι ο χώρος του Τύμβου με τις ελιές και στο βάθος το Αγριλίκι που είχαν στρατοπεδεύσει οι στρατηγοί των Αθηναίων....Σκέφτηκα...Κυριακή κοντή γιορτή.....

Βρήκα το σπίτι του καθηγητή κλειστό...Απογοητεύτηκα....Κάθε κουβέντα μου μαζί του με οπλίζει με δύναμη και θεωρώ πως μου δίνει εφόδια ζωής....Κίνησα να φύγω....Εϊχα προχωρήσει γύρω στα 200 μέτρα και είδα τη γνώριμη φιγούρα του, από πίσω. Περπατούσε με το γνώριμο σε μένα λεβέντικο στυλ.....Σταμάτησα φρενάροντας κάπως απότομα. Βγήκα, και τον ασπάστηκα.

Σεβασμού και αγάπης ένεκεν το κάνω πάντα, όποτε τον βλέπω. 

Χαμόγελα εκατέρωθεν και μάλιστα δίχως προσωπεία.....

Ο μετέπειτα Επόπτης και Γεν. Επιθεωρητής Μ.Ε. άρχισε και πάλι διηγούμενος αναμνήσεις του από εμάς, τα παιδιά του και χαίρομαι να τον ακούω....

Και καθώς η συζήτηση συνεχίζονταν....κάποια στιγμή μου είπε.....

" Είσαστε τόσο καλοί, που η προσπάθεια μας ως καθηγητών σας, ήταν στο να πετύχουμε να μην πάτε πίσω".........

Αντέτεινα τη δική τους αξιοπρεπή και φωτεινή παρουσία ως εκπαιδευτικών.

Διαφώνησε και επισήμανε τη παρουσία μας ως μαθητών....

Ξέρεις μου είπε....σαν συνταξιοδοτηθείς να μου ανάβεις ένα κερί, να μας ανάβετε ένα κερί, είπε και δάκρυσε....Και δακρύσαμε!!!

Δε σας ξεχνάμε και δε θα σας ξεχάσουμε, του είπα.

Μας διδάξατε το ήθος σε κάθε του διάσταση, συνέχισα.

Σας θυμάμαι όλους σας. Είσαστε ξεχωριστοί, επέμενε...

Βαδίζαμε στα δικά σας χνάρια, του απάντησα....

Ηταν ξεχωριστές οι στιγμές. Ηταν πολύ ξεχωριστές για μένα.

Τότε σκέφτηκα και τα άλλα λόγια που είχα ακούσει λίγα λεπτά νωρίτερα.

Είναι ευλογία...είχε πει ο π. Ιωσήφ.

Και για μένα ήταν πραγματική ευλογία που μετέλαβα της σκέψης του σεβαστού μας καθηγητή, στα χρόνια μου στη Βαρβάκειο.

Κι ήταν ιδιαίτερα μοναδικές οι στιγμές μου σήμερα το πρωί δίπλα απ το Τύμβο των Αθηναίων, εδώ στο Μαραθώνα.