΄Εκθεση παλαιάς φωτογραφίας στην Ανδρο

Στη τελευταία επίσκεψή μου στο νησί των ανέμων , στην ΄Ανδρο μας, ήμουν τυχερός διότι πρόλαβα και είδα (ήμουν ο τελευταίος επισκέπτης) την έκθεση παλαιάς φωτογραφίας που στεγάστηκε στις αίθουσες του Εμπειρικείου Γυμνασίου της Χώρας. Η ευγενέσταστη κυρία Φραντζέσκα Κεραμά-Κακλαμάνη, εμψυχώτρια της έκθεσης και κάτοχος των παλαιών φωτό, μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω τη φωτογραφική μηχανή με σκοπό να αναρτήσω κάποιες φωτό στο blog μου. Την ευχαριστώ θερμά και από εδώ. Κυρία Κεραμά-Κακλαμάνη εύχομαι να είστε καλά και του χρόνου να οργανώσετε μια έκθεση αντάξια της σκέψης και των πονημάτων σας μα και του νησιού μας.

Η πινακίδα έξω από το Εμπειρίκειο Γυμνάσιο της Χώρας στην ΄Ανδρο.

Η είσοδος του Γυμνασίου που φιλοξένησε την έκθεση.

Μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Καπαριάς Κορθίου το 1939.

Η φωτό αυτή λίγο πριν την είσοδο της Ι.Μ. της Αγίας έχει τραβηχτεί το 1945.

Το μικρό ξενοδοχείο και κάτω το εμπορικό κατάστημα Λ. Μαμάη στο Γαύριο.

Σελίδες από την εφημερίδα ΑΝΔΡΙΑΚΗ του τότε.

Ατμόπλοιο του εφοπλιστή Διαπούλη στη Χώρα το 1945.

Παλιό φύλλο της τότε εφημερίδος ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ

Πολλές φωτό μαζί.

Παρέλαση μαθητών στη Χώρα.

Η είσοδος του Εμπειρικείου Γυμνασίου.

Τα Γιάλια.

Tο Νειμποριό, στη Χώρα.

Σύμφωνα με την κ. Κεραμά-Κακλαμάνη αυτή είναι η πρώτη φωτό που τραβήχτηκε ποτέ στην Ανδρο.

Όπως αναγράφεται, η φωτό τραβήχτηκε στην αυλή του Γυμνασίου, το έτος 1929.

Φωτό τραβηγμένη το 1900.




Κι εδώ στο χωριό της γιαγιάς που τότε θα έλειπε στο Cardiff της Ουαλλίας.

Θαλασσοταραχή στη Πλακούρα, της Χώρας.

Το Α/Π Γλάρος στο λιμάνι της Χώρας.

Εδώ, ο προσφάτως αποβιώσας θείος και γιατρός Πέτρος Καΐρης, υποδεχόμενος τη πριγκίπισσα Αλίκη.

Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Αφανή Ναύτη στη Ρίβα, της Χώρας.

Σε αντριώτικο στενό.



Η ανακοίνωση της έκθεσης μπαίνοντας στο Εμπειρίκειο Γυμνάσιο.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες από το 1ο όροφο του σχολείου προς το ισόγειο.


Είναι αυτονόητο πως οι φωτό δε μου ανήκουν. Αν κάποιος θελήσει να τις χρησιμοποιήσει θεωρώ ότι είναι και τίμιο και νόμιμο να ζητήσει την άδεια της κ. Φραντζέσκας Κεραμά-Κακλαμάνη.

Στο μικρό επίνειο

Ήταν ένα χειμωνιάτικο θέρος του τότε.

Τότε που η ελπίδα ήταν σίγουρο πως θα εγκατέλειπε

τελευταία το βυθιζόμενο σκαρί...

Είμαστε εκεί.

Στο μικρό επίνειο των κατόπτρων.

Κι ήταν και εκείνος εκεί.

Στο μικρό, ταπεινό οίκο των αίνων.

Γιατί οι μεγάλοι βρίσκονται στα χαμηλά, στα ταπεινά.

Είναι αξίωμα τούτη η σκέψη.

Το τριμμένο ένδυμα ήταν συνειδητή επιλογή του.

"Ελάτε να Της μιλήσουμε", μας πρόετρεψε.

Μα οι περισσότεροι από εμάς περί άλλα τυρβάζαμε,

στου ορθολογισμού το μονοπάτι.

Το σκοτάδι έπεφτε.

Και καθώς μιλάγαμε οι λύπες υποχώρησαν.

Μια μικρή προσευχή είπε.

Και οι καρδιές δάκρυσαν.

Από πάνω το χωριό ντύνονταν τα φώτα και τους θόρυβους του κόσμου.

Η εκκοσμίκευση δε με πείραζε.

Ο νους μου ήταν σε βαθειά γαλήνη.

Μα χαιρόμουν που έβλεπα την υπερκόσμια γαλήνη και της δικής του ψυχής.

Πόσο ήθελα να είμαι επισκέπτης στο ακροθαλάσσι...

Ήθελα να βαδίζω στο μονοπάτι με τα βότσαλα.

Να βρέχομαι από τις πιτσίλες της θάλασσας.

Να ατενίζω τ΄αστέρια πούβλεπαν οι κατατρεγμένοι του τότε από απέναντι...

Το σπίτι του φάνταζε φάρος δίχως το φως των πολλών.

Ήταν ένας φάρος έμπλεος μεγαλοσύνης αλλά και ταπείνωσης.

Νύχτωσε...

Στο μώλο ο πραγματικός φάρος είχε νυστάξει.

Μαζί του κι εγώ αναζητούσα χείμερες.

΄Ηταν ολονύκτια η αναζήτηση.

Και την άλλη μέρα τα κάτοπτρα αντιφέγγιζαν ψυχές.

΄Ηταν και η δική μου ανάμεσά τους.

Την έβλεπες;

Το χρώμα του φεγγαριού...

Κλείστε τη μουσική του blog ( στα αριστερά) , ακούστε μουσική και διαβάστε τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη. Πιστεύω να σας αρέσει το βίντεο.