Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια...
Ηρθες μα ήσουν πολύ βιαστική...
Μια παράξενη μοίρα έδειξε τα δικά της θέλω σε σένα.
Και πήρες το δικό σου δρόμο.
Αντεξες τις υπερατλαντικές πτήσεις μα δείλιασες σε ένα μικρό επείγειο ταξίδι...
Ποιός να τόλεγε πως θα κωπηλατούσες μια μέρα που ήρθε τόσο νωρίς.
Δεν μπορώ να πάω εκεί, να καταθέσω λίγα λουλούδια στη μνήμη σου.
Το έκανα όταν μπόρεσα πριν κάποιες άνοιξες...
Ομως έχεις τη παρουσία της μάνας κοντά σου.
Είσαι τυχερή μόνο γι' αυτό.
Κι εγώ εδώ κάτω δε μπορώ παρά να υψώνω τις μνήμες μου για σένα.
Δεν το κάνω μόνος.
Εχω και την άλλη Χριστίνα μαζί μου.
Eπισκέπτεστε το ιστολόγιο του Δημ. Σπυρόπουλου, Καθηγητή Μαθηματικών. Θέλω να σας επισημάνω οτι τα μαθηματικά που είχα την προνομία να σπουδάσω είναι ένα εργαλείο σκέψης και προβληματισμού. Χαίρομαι να το χρησιμοποιώ στη ζωή μου... Kι όπως είπε ο μεγάλος Κ. Παλαμάς "Κι αν πλήθος τ΄άσχημα, κι αν είν΄ τ΄ άδεια αφέντες, φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω, να δώσουμε νόημα στων πολλών την ύπαρξη. ΄Ενας φτάνει..."