Δίκτυα σχολείων

Δείτε εδώ την παρουσίαση από το δίκτυο σχολείων της Ανατολικής Αττικής για το Σχοινιά και το περιβάλλον του.

Δραστηριότητες

Δείτε εδώ, από την ιστοσελίδα της Δ/νσης Β/θμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής, περίληψη των δραστηριοτήτων της περιβαλλοντικής ομάδας του σχολείου μας.

Πάντα πλήρη θεών

Το διάβασα και μπήκα στον πειρασμό να το αναρτήσω...

Τούτες τις μέρες, σε μια μουντή αίθουσα αναμονής, βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου ένα αμερικάνικο εικονογραφημένο πλατιάς κυκλοφορίας. Σκόνταψα σε μια έγχρωμη ολοσέλιδη διαφήμισή του: παράσταινε τη δυτική πρόσοψη του Παρθενώνα. Στη δεξιά γωνιά της ζωγραφιάς, παράμερα, σαν αφηρημένη οπτασία, δυο νεαροί τουρίστες ακουμπούσαν, μπροστά σε δυο γεμάτα ποτήρια, σ' ένα σπόνδυλο κολόνας που τους χρησίμευε για τραπεζάκι. Τούτη η ρεκλάμα διατυμπάνιζε: "Όσο περισσότερα ξέρετε για την αρχαία αρχιτεκτονική, τόσο περισσότερο σας αρέσει η Ακρόπολη" ("The more you know about ancient architecture the more you like the Acropolis"). Σκοπός αυτής της σκηνοθεσίας ήταν η διάδοση ενός αγγλοσαξονικού ποτού. Δεν είμαι ζηλωτής της σύγχρονης "τουριστοκρατίας" που θαμπώνει τα χρόνια μας, αλλά τη στιγμή που συλλογίζομαι μια εργασία που, δίκαια νομίζω, φιλοδοξεί να αποτελέσει αξιόλογη συνεισφορά στην πλατύτερη γνώση των αρχαίων μνημείων μας, αυτούς τους "συνδετικούς κρίκους των παλαιών με τους σημερινούς", δεν εδυσκολεύτηκα να σημειώσω το παραπάνω περιστατικό. Δείχνει, αλήθεια, σε τι απόσταση βρίσκεται το σημερινό παρόν, αυτό που απορροφούμε με όλους τους πόρους του κορμιού μας, από εκείνα τα βαθιά περασμένα. "Όσο περισσότερα ξέρετε για την αρχαία αρχιτεκτονική…". Δεν ξέρω καθόλου τι θα κέρδιζε η απόλαυση στην Ακρόπολη των δύο αυτών νεαρών, αν αδειάζαμε ξαφνικά στο κεφάλι τους λίγες κάπως πιο ειδικές, αλλ΄ αρκετά γνωστές, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες. Ότι λ.χ. δεν υπάρχει στον Παρθενώνα ούτε μια πραγματικά ευθεία γραμμή· ότι ο παραλληλεπίπεδος, όπως μας φαίνεται, τούτος ναός, αν τον προεκτείναμε από το έδαφος ένα ή δύο χιλιόμετρα, θα έπαιρνε την όψη πυραμίδας· ότι όλες αυτές και άλλες λεπτότητες, αδιόρατες για μας (χρειάστηκαν οι σημερινοί να κάμουν προσεκτικές καταμετρήσεις για να τις εξακριβώσουν), ήταν ωστόσο ορατές για τα μάτια των ανθρώπων των καιρών εκείνων. Έτσι, πολύ το φοβούμαι, η διαφήμιση που κέντρισε την προσοχή μου, πρέπει να μη σημαίνει πραγματικά τίποτε άλλο παρά κάποιας λογής δεισιδαιμονία της τεχνοκρατικής εποχής μας, που σπρώχνει τον άνθρωπο να συσσωρεύει πληροφορίες και λεπτομέρειες, λίγο-πολύ ασύνδετες, πάνω στο καθετί. Και αναρωτιέμαι μήπως δε με συγκινούν περισσότερο άνθρωποι άλλων χρόνων, που οι γνώσεις τους μπορεί να έφερναν σήμερα θυμηδία, αλλά που είχαν αισθήσεις πιθανότατα πιο κοντά στην ισορροπία που θα λαχταρούσα να έβλεπα κάπου - κάπου στις ψυχές των τριγυρινών μου. Ο ένας που έτυχε να έχω στο νου, είναι ένας αγράμματος Έλληνας των αρχών του περασμένου αιώνα. Τα λιγοστά γράμματα που ήξερε, τα είχε μάθει στα τριανταπέντε του χρόνια για να γράψει Απομνημονεύματα, πασίγνωστα σήμερα. Μιλά, καθώς το σημειώνει, σε κάτι στρατιώτες, προς το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης, που γύρευαν να πουλήσουν σε "Ευρωπαίους" δύο αρχαία αγάλματα· τους λέει: "Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι' αυτά πολεμήσαμε". Μνημόνευα τον Μακρυγιάννη (Β΄ 303). Τα λόγια του δεν είναι ρητορείες σοφολογιότατου. Λέγουνται από έναν άνθρωπο που ήξερε, καθώς το μαρτυρά η ζωή του και το βάρος της λαλιάς και το βάρος του πόνου. Ο άλλος είναι ένας μωαμεθανός ταξιδιώτης σπουδαγμένος στη δική του παράδοση (γεννήθηκε στην Πόλη) και απηχεί, δεν ξέρω ως ποιο βαθμό, τα όσα άκουσε στις περιπλανήσεις του. Τ' όνομά του Εβλιά Τσελεμπή· ταξίδεψε και στην Ελλάδα κατά το 1667 […] Όσο και να φαίνεται παιδικά χαμηλή η επιστημονιή στάθμη και του Έλληνα και του Τούρκου, βρίσκω πως μαρτυρούν και οι δυό τέτοιο σεβασμό και συγκίνηση γι' αυτά τα πράγματα, που δύσκολα τον συναντούμε στον υπερεπιστημονικό καιρό των μηχανικών αυτοματισμών που ζούμε. Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω πως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μια μονομερής γνώση της αρχαίας αρχιτεκτονικής μπορεί να μας φέρει - είδα τέτοια περίπτωση - στην ανασύσταση μιας ιδεατής, υποθετικής ίσως, αρχικής μορφής του μνημείου· σ' ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο, μια χρωματιστή μακέτα. Αλλά η σημερινή αλήθεια αυτών των παλαιών επιτευγμάτων είναι άλλη· είναι ζυμωμένη με το πέρασμα του καιρού: με του καιρού τ' αλλάματα π' αναπαημό δεν έχου μα στο καλό κι εις το κακό περιπατούν και τρέχου. Αυτά έφεραν την ακατάπαυτη φθορά και, για να θυμηθώ τα πιο διαβόητα, αυτά θέλησαν να γίνει ο Παρθενώνας μπαρουταποθήκη κι έστησαν στον αντικρινό λόφο τα κανόνια του Μοροζίνη ή οδήγησαν την πουριτανική "φιλανθρωπία" του Έλγκιν - όπως την ονομάζουν οι απολογητές του - να κατακρεουργήσει τον έκθετο ναό, για να "προστατέψει" στον ίσκιο ενός ανήλιαγου μουσείου όσα σπαράγματα μπόρεσε να σηκώσει. Τέλος, αυτά "του καιρού τ' αλλάματα" μας προσφέρουν συχνά συμπεράσματα που θα ξάφνιαζαν αν έπαιρναν τη μορφή δογμάτων. Περιορίζομαι λ.χ. σε τούτο: "Το πνευματικό χάσμα ανάμεσα στον αρχαίο και τον σύγχρονο κόσμο είναι μεγαλύτερο από όσο είναι πραγματικά συνειδητό. . . Ύστερα από εντατική μελέτη, η διάσταση μοιάζει ακόμη πιο πλατιά και πιο βαθιά, σε τέτοιο σημείο, που μου έτυχε ν΄ακούσω μια από τις μεγαλύτερες ζώσες αυθεντίες πάνω στη λογοτεχνία (και στην αρχιτεκτονική) να ξαφνίζει ένα ακροατήριο κλασικών φιλολόγων, καθώς εβεβαίωνε ότι το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων είναι ολωσδιόλου αλλότριο για μας…" Είναι κι αυτή μια γνώμη. Όμως συλλογίζομαι πως το θέμα θα' πρεπε να το ιδεί κανείς από τις δυο του όψεις· πρόκειται για δυο κατηγορίες είδους, όχι ποιού: η μια είναι του ξενόγλωσσου, και, καθώς τον συλλογίζομαι, θέλω να τονίσω αμέσως ότι δεν έχω διόλου στο νου τόσους επιστήμονες που με θαυμαστή γνώση και με λεπτότατες αισθήσεις αναλώθηκαν στην εξερεύνηση του αρχαίου κόσμου, αλλά εκείνους που βλέπουν ένα κόσμο τελειωτικά παρωχημένο, που ξεψύχησε, ένα περίτεχνο φέρετρο. Το φέρετρο εύκολα το μετακινάει κανείς, αλλά τους ζωντανούς είναι πολύ δύσκολο, γιατί πονούν, να τους αλλάξει ή να τους ξεριζώσει για να τους μεταφυτέψει. Τη γλώσσα μας λ.χ. είναι αδύνατο να την αντικρίσει κανείς αλλιώς παρά σαν ανάσα ζωντανών ανθρώπων· όχι σαν τον ναυαγοσωστικό ζήλο γραμματικών. Για τούτα, ως εδώ· δε μένει καιρός για περισσότερα. Αυτή την αρχιτεκτονική την έχουν χαρακτηρίσει "σωματική" ή "γλυπτική αρχιτεκτονική". Κάποτε το μάτι μας διακρίνει γνωρίσματά της. Την "ένταση" λ.χ. πιο φανερή στην ονομαζόμενη "Βασιλική" της Ποσειδωνίας· έτσι ονόμαζαν οι αρχαίοι εκείνο το φούσκωμα των κιόνων, σαν να έχουν φουσκώσει από το βάρος που βαστάζουν. Τέτοιες λεπτομέρειες άλλοι θα τις πουν αρμοδιότερα. Θέλω μόνο να υπογραμμίσω ότι ο ναός των αρχαίων, ο "σηκός" πιο συγκεκριμένα, δεν είναι κατά βάθος άλλο παρά το κέλυφος μιας εικόνας, του αγάλματος ενός θεού, είναι η "καλύβα" ενός από αυτούς που αφομοίωσε ή χώνεψε, ό,τι και να λένε, ο Χριστιανισμός. Του Ποσειδώνα στο Σούνιο, της Αθηνάς στην Ακρόπολη, του Απόλλωνα στη Φιγάλεια. […] Μελετητές αυτών των μνημείων, προσηλωμένοι στην εντέλειά τους, τα πίστεψαν σαν απομονωμένα από το περιβάλλον τους και τα θεωρήσαν αδιάφορα για το τριγυρινό τους τοπίο· το τεχνικό κατόρθωμα αυτών των έργων, σκέφτηκαν, είναι τέτοιο που μπορούν ν' ανθέξουν σ' όποιο τόπο κι αν βρεθούν, και είναι ρομαντισμός να λέμε πως χρειάζονται να τα συμπληρώσουν οι γραφικότητες μιας ωραίας θέας. […] Το αίσθημά μου είναι ότι τούτοι οι αρχαίοι ναοί της Ελλάδας, της Μεγάλης Ελλάδας, της Ιωνίας, είναι με κάποιον τρόπο σπαρτοί, ριζωμένοι στα τοπία τους. Αφού χαλάστηκαν και ερειπώθηκαν οι "καλύβες" αυτές των αθανάτων, οι άστεγοι θεοί γύρισαν εκεί που άρχισαν, χύθηκαν ξανά έξω στο τοπίο και μας απειλούν με πανικούς φόβους ή και με θέλγητρα, παντού: "Πάντα πλήρη θεών" έλεγε ο Μιλήσιος Θαλής. Χρειάζουνται καμιά φορά τα παραμύθια. Όσο και να μας το επιτρέπει η λογική θεώρηση τούτης της αρχιτεκτονικής, να φανταστούμε πώς θα ήταν δυνατό να μετακομίσουμε κομμάτι το κομμάτι τα απομεινάρια αυτών των κτισμάτων σε απόμακρες χώρες, πολύ φοβούμαι, δε θα έχουμε επιτύχει τίποτε άλλο παρά να μεταφέρουμε σωρούς σαρίδια. Θα χάναμε πολύ κόπο, αν προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε το γιατί. Σε τούτο το αστάθμητο ερώτημα, θα ήταν πιο απλό αν αποκρινόμασταν: "οι θεοί δεν το θέλουν" - ό,τι κι αν τούτο σημαίνει. Εκτός αν προτιμούμε να περιμένουμε ώσπου ν' απογυμνωθούμε ολωσδιόλου, και δε μας μένει πια τίποτε άλλο παρά να ξυλιάσουμε στη διαπλανητική παγωνιά. Με άλλα λόγια, χρειάζεται, νομίζω, μια πίστη σ' αυτά τα αρχαία σημάδια μέσα στο τοπίο τους· η πίστη πως έχουν δική τους ψυχή. Τότε, θα μπορέσει ο προσκυνητής - πρώτη φορά τον ονομάζω έτσι - να πιάσει ένα διάλογο μ'αυτά. Όχι μέσα σε τουριστικά πλήθη ποικιλότροπα αναστατωμένα, αλλ' αν μπορώ να πω: μόνος, καθρεφτίζοντας την ψυχή που διαθέτει, στην ψυχή αυτών των μαρμάρων μαζί με το χώμα τους. Μπορεί να γίνομαι συμβουλάτορας αιρέσεων, όμως δεν μπορώ να χωρίσω το ναό του Δελφικού Απόλλωνα από τις Φαιδριάδες ή την κορυφογραμμή της Κίρφης. Ευτυχώς η γη μας είναι σκληρή, οι πρασινάδες της δε σε πλαντάζουν, τα χαρακτηριστικά της είναι βράχια, βουνά και πελάγη. Κι έχει ένα τέτοιο φως. (Γ. Σεφέρης, Δοκιμές)

Eνα βίντεο από το Νιώνα στο Κόρθι της ΄Ανδρου

Δείτε εδώ το βίντεο της Κινηματογραφικής Λέσχης ΄Ανδρου σχετικά με το έθιμο του κλήδονα στο Νιώνα του Κορθίου της Άνδρου. Βαγγέλη πάλι δημιουργείς πρωτοποριακά. Μπράβο.

Η λειτουργία του σχολείου μας το καλοκαίρι

Το σχολείο μας, το Γυμνάσιο Μαραθώνα , στο χρονικό διάστημα από 1/7/2010 μέχρι και 30/8/2010 θα είναι ανοιχτό κάθε Πέμπτη 9-12. Το πρόγραμμα των εξετάσεων του Σεπτεμβρίου θα ανακοινωθεί την 1η Σεπτεμβρίου, ενώ οι εξετάσεις περιόδου Σεπτεμβρίου θα αρχίσουν την αμέσως επόμενη ημέρα 2/9/2010. Kαλές διακοπές σε όλα τα παιδιά.

Φωτό σιδ. σταθμών

Ο Σ.Σ. στην Αλίαρτο της Βοιωτίας.

Ο Σ.Σ. του Γαλλικού έξω από τη Θεσ/νίκη.

Ο Σ.Σ. στον Αγιο Ηλία λίγο έξω από τον Πύργο Ηλείας.

Ο Σ.Σ. Ροδόπολης Σερρών.

Ο ίδιος Σ.Σ. από άλλη οπτική γωνία.

Οικογένειες και ομάδες «φρουρούν» τον Ολυμπο

Διαβάστε εδώ για την εθελοντική πρωτοβουλία προκειμένου να γλυτώσουν τα δάση του Ολύμπου.

Δημόσιος υπάλληλος με καταθέσεις €9 εκατ.

Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα από ΤΟ ΒΗΜΑ. Με προβλημάτισε πολύ.

Το «φόντο» της ματαιοδοξίας

Διαβάστε εδώ το ενδιαφέρον δημοσίευμα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Και λόγος του Γιώργου Σεφέρη , όπως αναφέρεται, έξοχος. Πόσο επίκαιρος παραμένει ο μεγάλος εκείνος ποιητής μας!!!

H απογραφή των Δημοσίων Υπαλλήλων

Διαβάστε παρακάτω το μικρό αλλά κατατοπιστικό κείμενο για την απογραφή όλων ημών των Δημοσίων Υπαλλήλων και την απογραφή μας.

Η εφαρμογή της απογραφής λειτουργεί πιλοτικά με στόχο τη βελτίωση της λειτουργικότητας του συστήματος. Το σύστημα θα ανοίξει για όλους τους υπόχρεους στις 12 Ιουλίου 2010. Οι καταληκτικές ημερομηνίες που σας έχουν ανακοινωθεί με τη σχετική εγκύκλιο παραμένουν σταθερές.

H νέα ιστοσελίδα του Υπουργείου μας

Διαβάστε παρακάτω το δελτίο Τύπου του ΥΠΔΒΜΘ στο οποίο θα διαβάστε για την νέα ιστοσελίδα του Υπουργείου.

Συζήτηση για τα θρησκευτικά σύμβολα στα σχολεία

Από τον ¨Πρόναο", το ψηφιακό περιοδικό της Εκκλησίας της Ελλάδος, αντιγράφω....

Συζήτηση στην Ευρώπη για τα Θρησκευτικά σύμβολα στα σχολεία

Δίνοντας το δικαίωμα στις Κυβερνήσεις της Κύπρου, της Ελλάδος και οκτώ ακόμη χωρών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης (Αρμενία, Βουλγαρία, Λιθουανία, Μάλτα, Μονακό, Ρουμανία, Ρωσική Ομοσπονδία και Σαν Μαρίνο), να υποβάλουν γραπτές παρατηρήσεις σχετικά με το θέμα της κατάργησης ή μη των θρησκευτικών συμβόλων στις σχολικές αίθουσες, η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πραγματοποίησε σήμερα το πρωί δημόσια ακρόαση, εξετάζοντας τη σχετική προσφυγή της κυρίας Σοϊλε Λάουτσι κατά της Ιταλίας.

Με βάση το δικαίωμα που τους χορηγήθηκε από το ΕΔΑΔ, γραπτές παρατηρήσεις υπέβαλαν ακόμη τριάντα τρία μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, η Εθνική Ενωση libero Pensiero, το Ευρωπαϊκό Κέντρο του Νόμου και της Δικαιοσύνης, η Eurojuris, η Διεθνής Επιτροπή Νομικών κ.ά.

Η σχετική υπόθεση αφορά την προσφυγή της Ιταλίδας υπηκόου Σόϊλε Λάουτσι που τη σχολική χρονιά 2001-2002 διαπίστωσε ότι τα παιδιά της, ηλικίας 11 και 13 ετών, που φοιτούσαν στο δημόσιο σχολείο «Istituto comprensivo statale Vittorino da Feltre», στην περιοχή Αμπανο Τέρμε, διδάσκονταν μέσα σε αίθουσες όπου υπήρχαν σταυροί και άλλα θρησκευτικά σύμβολα, αναρτημένα στον τοίχο.

Τα ένδικα μέσα που άσκησε στην Ιταλία προκειμένου να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από τις σχολικές αίθουσες με το αιτιολογικό ότι παραβιάζονταν οι αρχές της κοσμικότητας και της αμεροληψίας εκ μέρους των δημοσίων αρχών, δεν βρήκαν την δέουσα ανταπόκριση και το 2005 το διοικητικό δικαστήριο απέρριψε την ένστασή της, κρίνοντας ότι ο σταυρός ήταν τόσο το σύμβολο της ιταλικής ιστορίας και του πολιτισμού, καθώς και, κατά συνέπεια, της ιταλικής ταυτότητας, καθώς και το σύμβολο των αρχών της ισότητας, της ελευθερίας και της ανοχής, όπως και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους.

Προσέφυγε στο ΕΔΑΔ, που με πενταμελή σύνθεση αποφάσισε στις 3 Νοεμβρίου 2009 ότι στην περίπτωση της είχε υπάρξει παραβίαση του άρθρου 2, πρωτόκολλο 1 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, αλλά και του άρθρου 9, περί προστασίας της ελευθερίας σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.

Το Δικαστήριο αποδέχθηκε το αίτημα της ιταλικής Κυβέρνησης, που υποβλήθηκε την 1η και 2α Μαρτίου 2010, να εξετασθεί από την Ολομέλεια του ΕΔΑΔ το θέμα του αν συνάδει με τις διατάξεις της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η ανάρτηση του «Εσταυρωμένου» και άλλων θρησκευτικών συμβόλων στις σχολικές αίθουσες.

Μετά από δημόσια ακρόαση, το Δικαστήριο θα συνεδριάσει εκ νέου μυστικά και θα γνωστοποιήσει την τελική του απόφαση σε μεταγενέστερο χρόνο.

Eπεξηγηματικό σημείωμα

Διαβάστε παρακάτω το επεξηγηματικό κείμενο για το νομοσχέδιο της Δια Βίου Μάθησης όπως αυτό μου στάλθηκε από το Γραφείο Τύπου του ΥΠΔΒΜΘ.

Νομοσχέδιο για την "Δια βίου μάθηση"

Διαβάστε παρακάτω το νομοσχέδιο για την Δια Βίου Μάθηση όπως μου το έστειλαν από το Γραφείο Τύπου του ΥΠΔΒΜΘ.