Kείνη την άνοιξη...
Το δρομολόγιο σου από ράφι σε ράφι...
Άψυχη,οστέινη η ύπαρξή σου...
Κι εγώ μεταφορέας μιας λήθης...
Πως μπορούσε να γίνει αυτό αλήθεια;
΄Κείνη την προθύστερη άνοιξη σε είχε κερδίσει ο θάνατος
στον αγώνα σου να βιώσεις τ΄ άνθη της ζωής...
Σ΄ εκείνη την απόκρυφη σιγή του Υμητού
φανταζόμουν το παγωμένο σου χαμόγελο...