Κείνα τα Χριστούγεννα έβρεχε πολύ στα Εξάρχεια.
Η μικρή πλατεία ήταν έρημη από κόσμο. Ο "Δούναβης" ερμητικά κλειστός, η υπόγεια ταβέρνα που έτρωγαν κυρίως φοιτητές κλειστή κι εκείνη. Μόνο δυο περίπτερα ανοιχτά και 2-3 ταξί αραγμένα στη πιάτσα της Στουρνάρα περίμεναν πελάτη για κούρσα.
Ήμουν περίεργα ανήσυχος τη γιορτινή εκείνη μέρα.....
Οι προβλέψεις της ΕΜΥ δεν ήταν καλές για τη θάλασσα του Αιγαίου και συνεπώς το ταξίδι εκείνης της βραδιάς αναμένονταν να συνοδεύεται με φουρτούνα.....
Τι κι αν με είχαν καθησυχάσει πως εκείνο το γέρικο ποστάλι ήταν καλοτάξιδο....
Εγώ ανησυχούσα....
Απ την άλλη ο....κόμης Ντεφρανσουά, με καταγωγή απ την Άνδρο, με καθησύχαζε καπνίζοντας όπως πάντα αρειμανίως...... "Έχετε ταξιδέψει τόσες πολλές φορές προς το νησί με εκείνο το καρυδότσουφλο, το ΜΟΣΧΑΝΘΗ και τώρα θα φοβηθείτε με τούτο το....βάπορα που θα ταξιδέψτε..." μου έλεγε καθώς έβλεπε την αμηχανία μου καθώς περνούσαν οι ώρες....
Με βροχή το βράδυ κατηφορίσαμε προς το Πειραιά. Το ταξί που μας μετέφερε εκεί ήταν ένα καινούργιο μεγάλο MERCEDES και κατέβαινε με ταχύτητα τη Πειραιώς αφού λόγω της μέρας και της βροχής η κίνηση ήταν ελάχιστη.
Φτάνοντας στην ακτή Μιαούλη, ο....βάπορας, εκείνο το γέρικο αλλά αξιόπλοο ποστάλι ήταν εκεί, φωταγωγημένο και η εικόνα που αντίκρισα ήταν όμορφη, πολύ όμορφη.....Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει και δεν άφησε πολύ χρόνο για να μιλήσουμε με αυτούς που αφήναμε πίσω... αν και η συγκίνηση ήταν μεγάλη και κάποια δάκρυα που ξέφυγαν απ τα μάτια δε φάνηκαν να κυλούν στο μάγουλο λόγω της νύχτας......
Καθώς ανεβήκαμε με τη μάνα και τακτοποιηθήκαμε στη καμπίνα μας, οι απορίες μου πλήθυναν.....
Πως είναι εκεί που θα πάμε, τι κόσμο θα συναντήσουμε, πως θα είναι η ζωή μας..... Δεν περίμενα πως όλα θα ήταν όμορφα, μα πολύ όμορφα......Δε περίμενα πως η θάλασσα και ο ουρανός της Ελλάδας μας θα ήταν η ίδια θάλασσα και ο ίδιος ουρανός στον προορισμό μας. Τον προορισμό μας στη γη ενός λαού που συμπάθησα τόσο πολύ, ώστε να τολμώ να πω πως τον αγάπησα και θεωρώ τη γη του δεύτερη πατρίδα μου!!!!
Εκείνη τη βραδιά των Χριστουγέννων μ' εκείνο το ποστάλι έκανα ένα ταξίδι ονείρων, τελικά!!!!
Πόσο ταιριαστοί με εκείνο το ταξίδι είναι οι στίχοι της Μελίνας Τανάγρη....
Σε κάθε βήμα φαίνεται ανοίγονται δυο δρόμοι,
τον έναν δεν τον ξέρω, ο άλλος είναι της φωτιάς.
