Οι δάφνες και τ΄ άλλα...

Δεν θάθελες τις δάφνες του εφήμερου

στο υπέρθυρο του είναι σου.

Θαθελες τις δάφνες των απάτητων βουνοκορφών

του νησιού σου.

Ξερές, αναπτυγμένες με την αρμύρα

του αέρα καθώς κομίζει σταγονίδια...

Και δίπλα στη θύρα μια μαργαρίτα.

Από εκείνες που σε αποτρέπουν

να τις μαδήσεις.

Είναι φθοροποιός η διαδικασία

της αμφισβήτησης.

Σου έλειψε η Μαργαρίτα

του είναι σου.

Σου έλειψε το υπόδειγμα δύναμης...

Και της ανθοφορίας εν μέσω ανέμων...

΄Ομως μια άλλη ήρθε στο διάβα σου.

Καμαρώνεις γι αυτήν.

Όπως και για τον άλλο ανθό.

Που το όνομα του παραπέμπει

στο νησί του γλεντιού και των χρωμάτων.

Και στον έρωτα, διαγενομένου του Σαββάτου.