΄Ετοιμο το πλοίο να μπει στο λιμάνι του Γαυρίου.
Η παραλία της Χρ. ΄Αμμου.
Η παραλία στ΄Ατένι
Η παραλία στον Αγ. Πέτρο.
Κι άλλη άποψη της παραλίας του Αγ. Πέτρου.
Κάνε γρήγορα. Μη χαζεύεις. Τα όμορφα πράγματα στη ζωή, κρατούν όσο και η βροχή, ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Το θέμα είναι να μην ξεχαστείς και δεν απλώσεις την κατάλληλη ώρα τη χούφτα σου.
Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί. Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο. Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει που δεν τηνν κάνει παρέα.
Το πιο σοφό πράγμα που έμαθα είναι αυτή η κεντημένη φράση στις παλιές μπάντες. "Και αυτό θα περάσει". Και, γύρω γύρω, πουλιά και λουλούδια...
Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι, στη άκρη του γυαλού... Εκείνοι μου 'μαθαν πώς ν' αγναντεύω την ελπίδα.
Μην κλείνεις να σε χαρώ, την πόρτα της καρδιάς σου. Μουσαφίρης είναι κι η χαρά κι αν τη βρει κλειστή, θα φύγει.
Δε χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε. Περίμενε λίγο.
Τη σοφία της ψυχής την αποκτάς με τον πόνο.
Είναι τόσο μικρή η ζωή! Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις. Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς το ξέρεις πως δε θα 'ρθουν.
Ίσως αυτοί που χαιρετούν το Μάη μ' ένα στεφάνι από αγριολούλουδα... Ίσως αυτοί που τρέχουν στις ακροποταμιές ν' ακούσουν τ' αηδόνια... Ίσως αυτοί, που θυμούνται πάντα το άρωμα της γιασεμιάς... Ίσως αυτοί αλλάξουν κάποτε τον κόσμο... Ίσως.
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος και να λες, με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Οι φόβοι και οι ανασφάλεις μοιάζουν πολύ με τα σκυλιά. Αν καταλάβουν πως τρέμεις, σου χυμούν. Αν δείξεις αδιαφορία, χοροπηδούν τύρω σου, κάνουν χαρούλες και απομακρύνονται κουνώντας την ουρά τους.
Χρειάστηκαν τόσα χρόνια να περπατήσω στη βροχή, για να καταλάβω επιτέλους, πως πάντα πίσω από τα μαύρα σύννεφα, κρύβεται ένας ήλιος λαμπερός.
Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.
Άκου, φίλε μου, αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες τώρα το σχήμα τους!
Επαναστάτης πάει να πει, να μην ακολουθείς το κοπάδι, ξεπουλώντας τη δική σου βούληση. Να μη σκύβεις το κεφάλι σε κανέναν εξουσιαστή και προπαντός στον πιο άγριο, τον πιο ύπουλο, τον εξουσιαστή που κρύβεις μέσα σου.
Αλκυόνη Παπαδάκη
"Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ' όνειρό σου. Δεν είναι πια η ζωή μου μια πορεία στην έρημο. Ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα. Ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο. Ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια.Τι είναι η αιωνιότητα; ρώτησε το χρυσάνθεμο τη μηλιά. Είναι...Αυτή τη στιγμή που σου ψιθύρισα, σ'αγαπώ." Αλκυόνη Παπαδάκη.
Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα είναι από το πληγωμένο φεγγάρι που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού. Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι είναι από το πληγωμένο μου όνειρο που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου.
Σήμερα ξέφυγα από τον ίσκιο μου. Φτερούγισα ελεύθερα στα τοπία της ψυχής μου. Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου. Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου. Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα από τα όνειρά μου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.
Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.
Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι και μου ψιθύρισε: "Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί."
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.
Τι με πιάνει και θέλω πάντα να τεντώνω τα σκοινιά και ν' αρχίζω τις ακροβασίες δίνοντας πέντε φάσκελα στις συνέπειες.
Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια... Να μου πει ψιθυριστά, εντάξει, εντάξει, μη φοβάσαι... Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελού του. Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Αν βρισκότανε λέει...
Ευτυχώς σου λέω που έμαθα μερικά χρήσιμα πραματάκια. Να μαζεύω, ας πούμε, πολύχρωμα χαρτάκια και να βάζω ουρές στα όνειρά μου.
Κάνει τόση παγωνιά! Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία! Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί...
Ευτυχώς που ξέχασε η αυγή όλα τα χρώματά της στην ψυχή μου. Έτσι δε φοβάμαι πια όταν σκοτεινιάζει.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Το κείμενο αυτό μου ήρθε σήμερα με e-mail. Μου αρέσει πάρα πολύ!!!
