Ήταν Τετάρτη μεσημέρι προχτές. Είχα σχολάσει και πριν πάρω την ανηφόρα για το σπίτι στο Σταυροκοράκι, έπρεπε να ψωνίσω λίγα πράγματα από το σούπερ μάρκετ της περιοχής, αυτό που βρίσκεται στην αρχή του δρομου για το Γραμματικό.
Η κούρασή μου ήταν μεγάλη. Είχα να ασχοληθώ εκείνη τη μέρα με πλήθος πραγμάτων. Πέρα από τα τρέχοντα με απασχολούσε πολύ το ενδεχόμενο μιας κατάληψης του σχολείου και με προβλημάτιζε το γεγονός πως όλοι μας σήμερα ζητάμε τα πάντα από τους πάντες....Έτσι κάνουμε τη ζωή μας πιό δύσκολη απ΄ ότι είναι...Το να ζητάς σημαίνει πως θές κι άλλα...και η κτήση δεν προσθέτει πάντα χαμόγελο στη ζωή....
Εκείνο το πρωί ένας γονιός ζητούσε να τροποποιηθεί το δρομολόγιο του σχ. λεωφορείου, ένας άλλος να αλλάξει ο χρόνος διέλευσης κ.ο.κ. Είπαμε ο καθένας ζητάει...Δεν είναι κακό φυσικά. Μα δεν ξέρω αν ζητάμε και από τον εαυτό μας. Αν τον υποβάλλουμε στη διαδικασία της προσφοράς.... Αν και αμφιβάλλω...
Απορροφημένος από τις σκέψεις μου και ψάχνοντας στα ράφια να βρώ αυτά που ήθελα να αγοράσω, μια νεανική ζωηρή φωνή ήχησε....."Γειά σας Κύριε.....". Ήταν μια παρέα από 3 μαθητές του σχολείου μας , μια παρέα από τρία "πρωτάκια". Χαιρέτισα κι εγώ τα παιδιά, παρατηρώντας τα και ρωτώντας γιατί δεν πήγαν σπίτι και ήταν στο κατάστημα. Και οι τρείς μου είπαν πως μένουν στο Γραμματικό και περίμεναν το λεωφορείο της γραμμής που αργεί συνήθως... Διέκρινα το χαμόγελο και στα τρία πρόσωπα. Μα ιδιαίτερα το πρόσωπο του ενός από τους τρείς ήταν πιό έντονο. Ενα χαμόγελο σ΄ένα ζωντανό πρόσωπο, ένα χαμόγελο που μου έδινε αισιοδοξία καθώς η κούραση της μέρας ήταν έντονη για μένα.
Είπα στα παιδιά πως καταλαβαίνω το πρόβλημα της αργοπορίας του λεωφορείου, πως κάνουμε ενέργειες με το Δήμο μας να το εξομαλύνουμε και πως καταλαβαίνω την επιθυμία τους να βρίσκονταν ήδη στο σπίτι τους. Ο χαμογελαστός μαθητής όμως....απάντησε, σε πείσμα της μιζέριας των καιρών....., "Δε πειράζει Κύριε κι αν αργήσουμε λιγάκι, δεν έγινε κάτι, μια χαρά είμαστε".....Ε! λοιπόν με άγγιξαν πολύ κείνα τα λόγια του μαθητή μας. Ενα παιδί με καθαρά ρούχα, μ΄ ένα μοντέρνο αλλά αξιοπρεπές κούρεμα, με ευγένεια, και κυρίως με χαμόγελο....Ρωτώντας τον πως το λένε κατάλαβα πως δεν είχε γεννηθεί εδώ στην Ελλάδα. Παιδί μεταναστών που ζητούν καλύτερη μοίρα στη ζωή τους....Με εντυπωσίασε η ευγένειά του μα και των άλλων συμμαθητών του. Μα κυρίως εκείνο το χαμόγελο και η απάντησή του για την αργοπορία έκανε κι εμένα να χαμογελάσω μα και να κάνω συγκρίσεις...Πολλές συγκρίσεις. Πάρα πολλές συγκρίσεις.... Γιατί δυστυχώς ο νόμος της τριχοτομίας για τα Μαθηματικά έχει εφαρμογή και στην καθημερινότητα....
Ενιωσα την ανάγκη, ναι την ανάγκη, να πω στα τρία παιδιά πως τα περιμένω στο γραφείο να τα γνωρίσω πιό πολύ και να ακούσω τις σκέψεις τους. Επειδή πάντα προσλαμβάνω ενδιαφέρουσες απόψεις καθώς ακούω τους μαθητές μου, ιδιαίτερα σε στιγμές γαλήνης. Είναι κι αυτό κάτι που προσδίδει στην εκπαιδευτική μου ιδιότητα μιαν άλλη όμορφη διάσταση...
Πριν μια βδομάδα μέσα στο κατάμεστο αστικό, μπαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος. Ο νεαρός που καθότανε μπροστά μου, σηκώθηκε, τον χτύπησε απαλά στον ώμο και του έδειξε τη θέση του για να καθήσει. Ο νεαρός πήγε πιο πίσω και έπιασε κουβέντα με το φίλο του που ήταν ήδη όρθιος. Δεν κατάλαβα τι λέγανε γιατί μιλούσαν χαμηλόφωνα στα αλβανικά (ή μήπως ρώσικα;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κύριος πήγε και κάθισε χωρίς να ψελλίσει ούτε ένα αχνό ευχαριστώ.