Ενόσω γράφω και μιλάω θα πρέπει να παριστάνω πως κάποιος μου κρατάει το χέρι. Αχ, στην αρχή τουλάχιστον, μονάχα στην αρχή. Μόλις μπορέσω να κάνω χωρίς αυτό, θα πορευτώ μόνη. Προς το παρόν έχω ανάγκη να κρατάω αυτό σου το χέρι – ακόμη και χωρίς να καταφέρνω να επινοώ το πρόσωπό σου και τα μάτια σου και το στόμα σου. Αλλά παρότι ακρωτηριασμένο, το χέρι αυτό δεν με τρομάζει. Η επινόησή του πηγάζει από μια τέτοια ιδέα αγάπης σαν το χέρι να συνδεόταν όντως με ένα σώμα που, αν δεν το βλέπω, είναι από ανημπόρια να αγαπήσω περισσότερο. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο γιατί δεν είμαι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Και πώς να φανταστώ ένα πρόσωπο, αν δεν ξέρω τι έκφραση προσώπου έχω ανάγκη; Μόλις μπορέσω να αφήσω κατά μέρος το ζεστό σου χέρι, θα συνεχίσω μόνη και με τρόμο. Ο τρόμος θα είναι η δική μου ευθύνη μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση και ο τρόμος να μετατραπεί σε λάμψη. Όχι στη λάμψη που γεννιέται από τον πόθο για ομορφιά και ηθική, όπως ήταν πριν, ασυνείδητα, ο στόχος μου· μα στη φυσική λάμψη του υπαρκτού, και η φυσική αυτή λάμψη είναι που με τρομοκρατεί. Παρότι ξέρω πως ο τρόμος – ο τρόμος είμαι εγώ απέναντι στα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου