Πόσο τυχερός είμαι και ήμουν...

Ναι, εκεί στη προκυμαία του κοντινού λιμανιού, με την ευκαιρία εκείνου του θεάματος, μια μικρή προσευχή, ένα παράπονο, ένα δάκρυ ίσως...Σήκωσα νοερά τα χέρια ψηλά, απέβαλλα την ευτέλεια που ξεδιπλώνονταν μπρος μου και διέκρινα το δυσδιάκριτο...Οι ευχές μου απλές ήταν και εντελώς ανθρώπινες...Βοήθα Θεέ μου εκείνους που εξετάζονται...Κι ήρθε εκείνη η φράση μπρος μου...Μα όσο κι αν ήθελα δε μπορούσα να τη δεχτώ...."όταν κάποιος εξετάζει, άρα και δοκιμάζει καποιον, ο εξεταστής σιωπά...". Βόηθα μας να το αποδεχτούμε Κύριε...είπα.
Και συνέχισα να περπατώ καθώς αισθανόμουν πόσο τυχερός ήμουν που περπατούσα...