H μπαλλάντα του Ουρί...

      Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ.  

Σαν διαβάζω τούτους τους στίχους και ακούω τη μουσική του μεγάλου Μάνου ταξιδεύω γοργόφτερα κι αφήνω τη σκέψη να ακουμπήσει στο κατηφορικό έδαφος της Παλιόπολης, εκεί με τη θάλασσα που είναι  μονίμως αφρισμένη. Απάναντι σταθερό, ακίνητο και δίχως φώτα το βράδυ, το αβύθιστο ναυάγιο ονείρων εκείνων....σα το μακαρίτη το μπαρμπα-Γιώργη, το συμμαθητή και καρδιακό φίλο του στρατηγού, που ήταν ένας απ τους πολλούς που είδαν το κόσμο με έναν άλλο ήλιο κι ένα άλλο φεγγάρι...
Εκεί, στο όμορφο χωριό με τα όμορφα κορίτσια της παράδοσης, το φως είναι όντως ξανθό και εγώ αρέσκομαι να βλέπω τα παιχνίδια του ήλιου με τα σύννεφα, να βλέπω τη βυθισμένη προβλήτα στα γαλάζια νερά, να ταξιδεύω στις μέρες της μεγάλης Χριστίνας... Κι αν ήταν τα παιχνίδια της Μοίρας τόσο επικίνδυνα και μοιραία, ξέρω...ξέρω πως η ψυχή της ίπταται στον ουρανό του Αρχιπελάγους, μαζί με την αρχόντισσα. Κι από εκεί βλέπει και βλέπουν την ομορφιά του Πέταλου και της Κουβάρας, κι όχι μόνο αυτές τις ομορφιές...
Εκεί, στο χωριό της ομορφιάς, κάτω απ τον ίσκιο του πλάτανου, κι εκεί δίπλα στο γαλακτισμένο κτίριο εκεί δόμησα όνειρα που σεισμοί της ζωής γκἐμισαν...Μα έτσι είναι η ζωή, σκέφτομαι. Μαθαίνεις να εκτιμάς, σαν έχεις χάσει, σαν έχεις νιώσει τι σημαίνει απώλεια, κι εννοώ κάθε είδους απώλεια... Όμως το διάβα μου από εκεί είναι όμορφο, είναι διάβα ελπίδας και δύναμης. Και το έχω νιώσει σα διαβαίνω κάποιες νύχτες από το δρόμο που είναι μπαλκόνι στο Αιγαίο, με ξαστεριά και αγέρα, όταν ψίθυροι καρδιάς σημαίνουν στο νου μου...
Καμπάνες γιορτινές εκείνοι οι ήχοι...Καμπάνες απ την άλλη μεριά του νησιού των δύο θαλασσών. Καμπάνες απ τα σήμαντρα απ'τη Πανάχραντο και τη Θεοσκέπαστη...Καμπάνες με μελωδικούς απόηχους που κεντούν τη σκέψη...Θεέ μου σ΄ευχαριστώ που με ταξίδεψες κι απόψε εκεί...Που μου έδωσες το δικαίωμα σ' εκείνη τη πλαγιά να ατενίζω προς τις τροχιές των πεφτάστερων...Είναι όμορφη στ΄αλήθεια η δομή της φύσης εκεί...Το είχε περιγράψει ο νονός πολλά χρόνια πριν... Κληρονόμησα τις ποιητικές του αναζητήσεις και την ευαισθησία του. Πόσο τυχερός είμαι Θεέ μου!!!