Σκέψεις... μέρος α΄

Φθινοπωρινό απόγευμα στη Φούστανη....

Παρκάρω το αυτοκίνητο στην όχθη του ρέματος του ακριτικού χωριού.

Δίπλα μου φύλλα κιτρινισμένα σκεπάζουν το χωματόδρομο.

Αναζητώ το δρόμο εκείνου του όμορφου , για μένα, Πάσχα....

Ήταν ένα αληθινά όμορφο Πάσχα.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει τελείως, σε σχέση με το τότε....

Νιώθω τον υποβιβασμό των θεωρήσεών μου....

Η σκέψη μου σε αντάρα....

Πως θα πορευτώ;;;;

Πως θα αντιμετωπίσω το απρόσμενο;;;

Πως να δεχτώ ότι η ζωή κάποιες φορές απαιτεί τόσα πολλά ενώ δε δίνει ούτε ένα.....

Κλειδώνω το αυτοκίνητο, και καθώς με χαλαρώνει η ησυχία του χωριού  περπατώ προς το Φίλιππα.

Θα με ρωτήστε ποιος είναι ο Φίλιππας.....

Μα είναι ίσως το κέντρο του κόσμου για το μικρό χωριό......

Περνώντας για το Φίλιππα στέκομαι έξω απ το αγροτικό ιατρείο.....

Μαγνήτισε το βλέμμα μου εκείνος ο κόκκινος σταυρός......

Που να ήξερα.....

Η ματιά μου χάθηκε πίσω απ το ασβεστωμένο τζάμι.....

Όχι,  εκείνος μα κι εκείνος δήλωνε απών...εκείνο το απόγευμα.....

Ο παλιός αγροτικός γιατρός αλλά και ο τωρινός του χωριού.....

Ας όψεται και η αρρώστια του διαβόλου.....

Εκείνος , ο παλιός,  είχε κλείσει ραντεβού με  τη Χριστίνα-Αλεξάνδρα στις πηγές της Αχερουσίας.....

Τότε με τα όμορφα χρώματα μιας Άνοιξης.....
Τότε που είχα καταστεί ο λεμβούχος της σχεδίας της....

Νιώθω για πολλοστή φορά την ασυμβατότητα.....

Προχωρώ προς το γεφυράκι....

Αρχίζω να ανακαλώ εικόνες απ το τότε....

Απ το τελευταίο πέρασμά μου απ το χωριό.

Πούσι τότε, πούσι και τώρα......

Όμως τότε ήταν όλοι εκεί, η μάνα , ο πατέρας, η θεία, οι φίλοι, ο Εμπειρίκος.... και πολλοί άλλοι. Θυμόμουν και τις σημαίες....Ήταν κόκκινες κι εκείνες.....

Σημαδιακό το χρώμα τους.....

Που να ξέρω πως πρέπει να το αποδεχτώ......

Οι στιγμές εκείνες όμως μου λείπουν πολύ.....

Δεν υπάρχει αντίδοτο σε αυτή την έλλειψη....

Κανένα, απολύτως κανένα.....

Αν και το νου μου ξεκουράζουν τα λόγια του Δεσπότη, αυτού που είναι αληθινός Χριστιανός......

Είδος σε ανεπάρκεια τούτος ο γέροντας....

Καθώς τα πισωγυρίσματα της σκέψης πληθαίνουν η εικόνα του τοπίου συμβάλλει σε άλλα......

Μελαγχολία.... κι εν τω μέσω της προσπαθώ να δω μια φλόγα.....

Ξαφνικά ένας γέροντας, ένας απλός χωρικός,  με εξετάζει απ την κορυφή ως τα νύχια.....

" Πούθε είσαι παλλικάρι μου;;; Τι θες απόψε εδώ;;;;" 

Του απαντώ κοφτά, ίσως ενοχλημένος απ το  ανακριτικό ύφος του...

" Το γιατρό θέλω, τον αγροτικό γιατρό, ξέρετε που μένει;;;;;" 

Η απάντησή του με καθηλώνει.....

" Ποιον, αυτό το σακάτη θές;", μου απαντά......

"Δε με νοιάζει τι είναι", του απαντώ ενοχλημένος, και συνεχίζω...

" Το γιατρό θέλω, ξέρεις που μένει; " 

" Εκεί στο στενό , που είναι η τοπική οργάνωση του κυβερνώντος κόμματος, θα στρίψεις αριστερά", με καθοδηγεί.....

Η διάθεσή μου είναι πεσμένη....

Αλλά πρέπει να βρω το γιατρό.....

Συνεχίζεται.....