Το μαρτύριο και η τραγωδία του χρόνου.......

Φίλε.......

Ξέρω πως οι ώρες σου κυλούν βασανιστικά, κυλούν αργά και μαρτυρικά, ξέρω πόσο πολύ θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω.....

Ξέρω πως θα έδινες όλο σου το είναι για να πας μια εβδομάδα πίσω..... και να σταματήσεις το χρόνο εκεί.

Ξέρω από την άλλη ότι ο χρόνος δε μπορεί να έχει αρνητικό πρόσημο.....

Ξέρω και βιώνω πως το δάκρυά σου είναι αμέτρητα.....

Ξέρω......προχτές σε είδα ξαφνικά να πίνεις ούζο στου Λευτέρη.......

Ξέρω..... πως δεν υπάρχει αντίδοτο στο πόνο σου.......

Aυτή η έννοια του θανάτου, αυτή που είναι τόσο συμβατή με τη ζωή είναι εντελώς δύσπεπτη για το νου μας. Είναι τόσο ανθρώπινο αυτό.........

Προχτές το πρωί καθώς προσπαθούσες να εγκλωβίσεις το πόνο ανάμεσα στο πρόσωπο και στις παλάμες σου, καθώς το τσιγάρο σου ήταν ένα τσιγάρο αμέτρητης οδύνης με έκανες να γυρίσω σαράντα χρόνια πίσω...... Με πήγες στη Κορινθία εκεί λίγο πριν τα Εξαμίλια, με πήγες κάτω απ την Αρόη, μετά στο Δημόκριτο, κατόπιν στο ΣΥΣΤΥ όπως το έλεγε ο φίλος μας ο Μίστος, και τέλος στην αγαπημένη μας ΓΥΣ όπου δώσαμε το καλύτερο εαυτό μας. Μου έρχονταν στο νου οι στιγμές του γέλιου μας και δε μπορούσαν να σε βλέπω  μωρέ με τα δάκρυα της ανείπωτης οδύνης σου....... Ένιωθα τόσο αδύναμος να σου προσφέρω έστω και το παραμικρό παρηγορητικό λόγο......  Ένιωθα το πόσο αδύναμοι είμαστε οι άνθρωποι μπροστά στο τραγικά απρόσμενο.........

Ανελέητα σκληρές οι στιγμές μας προχτές.

Ξέρω πως το ίδιο θα είναι και σήμερα......

Ξέρω πως το ίδιο θα είναι και αύριο αν και τόσο πολύ το απεύχομαι.......

Ξέρω πως δε μπορώ να σου προσφέρω κάτι ουσιαστικό.....

Μόνο ίσως μια προσευχή μπορεί να σου προσφέρει, μπορεί να προσφέρει σε όλους σας λίγη γαλήνη που τόσο έχετε ανάγκη.

Καλημέρα φίλε. Εδώ θα είμαι για σένα.

Δ.Σ.