Σήμερα σ΄ ένα μικρό οδοιπορικό στα καμμένα της Ραφήνας.......

Πάγωνε στους δρόμους ο αέρας

σαν χαρταετός μοιάζει η ψυχή

κι έχεις τα δυο μάτια βουρκωμένα

σαν προάστεια μέσα στη βροχή.

Νύχτωσε νωρίς στην οικουμένη

ψάχνω, σε φωνάζω, δε μ΄ ακούς

βλέπω τα ηφαίστεια στους δρόμους

με φωτιές να καιν΄ τους ζωντανούς.......

Mου ήρθαν στο νου τούτοι οι στίχοι στη διάρκεια του σημερινού σύντομου οδοιπορικού στα καμμένα κάπου στη Ραφήνα. Και καθώς με τη μικρή Χριστίνα είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης, ήρθα αντάμα εκεί με κάποιους απροσδιόριστους ψίθυρους....... Νόμισα ότι ήταν του πατέρα και πιστεύω ότι δε λάθεψα...... Το περπάτημά μου ήταν δύσκολο.....Στάχτη σε κάθε βήμα μου. Τα παπούτσια μου βυθίζονταν στη στάχτη.  Στάχτη σε κάθε σπιθαμή γης..... Κι εγώ να ακούω τους ψίθυρους...... Κι εκεί, στο άλλοτε πευκόφυτο κι όμορφο έδαφος της Αττικής γης  που κατάντησε γη της οδύνης , άφησα ένα μικρό τριαντάφυλλο...προσφορά στη μνήμη του πατέρα. Ἠταν ένα μικρό ρόδο με το χρώμα της πορφύρας. Το όφειλα στη μνήμη του!!!!