Το Γυμνάσιο Ραπτόπουλου, μοναδική εμπειρία ζωής......

 Το τίτλο τούτης της ανάρτησης το δανείστηκα από το ιστολόγιο του καλού συναδέλφου Νίκου Τσούλια π. Προέδρου της ΟΛΜΕ και Γραμματέα του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ο καλός συνάδελφος Ν.Τσ. επισκέφθηκε με τους καλούς φίλους και συναδέλφους Ανδ. Παπαδαντωνάκη Ταμία της ΟΛΜΕ και το φιλόλογο Γιώργο Γεωργακόπουλο, που και με τους δύο βρεθήκαμε στα ίδια μετερίζια της εκπαίδευσης σε σχολεία της Ανατ. Αττικής, ένα μικρό Γυμνάσιο σε μια απομονωμένη περιοχή της πατρίδας μας. Επισημαίνω και οι τρεις που προανέφερα είναι συνάδελφοι εξαιρετικού ήθους.

    Οι τρεις τους επισκέφθηκαν λοιπόν, στα πλαίσια κάποιας δράσης τους, στο Γυμνάσιο Ραπτόπουλου Ευρυτανίας, ένα αποκεντρωμένο σχολείο και μακριά από  πόλεις και μεγάλες κωμοπόλεις. 

    Ο Ν. Τσ. έγραψε στην αρχή της ανάρτησής του, στο ιστολόγιό του.......

"Γλυκιά επιστροφή στα παλιά αλλά και μια πρωτόγνωρη επίσκεψη…

     Γι’ αυτόν ήταν η μεγάλη επιστροφή. Μετά από δέκα χρόνια ξαναγύριζε στους τόπους, που έκανε τα πρώτα του εκπαιδευτικά βήματα. Εκεί μακριά στη δυτική Ευρυτανία, όπου οι συνθήκες ζωής ήταν τόσο δύσκολες, στο γυμνάσιο Ραπτόπουλου.

     Όμως εκεί οι εκπαιδευτικοί τότε είδαν τις δυσκολίες σαν μεγάλη πρόκληση. Είχαν δημιουργήσει ένα δημιουργικό εκπαιδευτικό περιβάλλον. Εκεί δεν είναι οι συνηθισμένοι εκπαιδευτικοί. Είχαν άλλη σχέση με τους μαθητές τους και τους γονείς τους. Είχαν συλλογική «απάντηση» στην απομόνωση της περιοχής.

     Δημιούργησαν μια συντροφική παρέα. Ζούσαν σαν μία οικογένεια, μαζί έτρωγαν, μαζί έβγαιναν στο καφενείο, μαζί περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, μαζί περνούσαν τους χειμώνες και τους καιρούς τους. Μόνο όταν διάβαζαν και ετοιμάζονταν για το σχολείο, ήταν μόνοι τους στα λιτά δωμάτιά τους.".

Επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι η γραφή του Ν. Τσ είναι εξαιρετική και απευθύνεται κατευθείαν στο κόσμο των συναισθημάτων ενός εκάστου/εκάστης.  Ας μου επιτραπεί να συγχαρώ και τους τρεις συναδέλφους  για την όντως αξιέπαινη πρωτοβουλία της επίσκεψης τους στο μικρό , από πλευράς αριθμού μαθητών, σχολείο. Είμαι σίγουρος για το πόση χαρά έδωσαν και στους μαθητές/μαθήτριες αλλά και στους υπηρετούντες εκεί συναδέλφους/συναδέλφισσες. Είμαι σίγουρος όμως και για την ανάταση των συναισθημάτων και των τριών συναδέλφων  όταν θα έφθασαν στο Ραυτόπουλο και στο Γυμνάσιό του.

Συνάδελφοι μου θυμίσατε τη δική μου  τοποθέτηση στο Γυμνάσιο Φούστανης που όταν αναφέρομαι γι αυτήν σε φίλους και συναδέλφους, οι περισσότεροι δε ξέρουν που βρίσκεται....... Στη Φούστανη που έζησα δυο απ τα καλύτερα αλλά και δύο από τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου....... Υποθέτω ότι εκεί, στην Ευρυτανική ενδοχώρα, η ψυχή σας θα χόρεψε το δικό της ζεϊμπέκικο...... Κι αυτό , επιτρέψτε μου να πω, το απέδειξε η ανάρτηση και η εξαιρετική γραφή του Ν. Τσ.