Eπισκέπτεστε το ιστολόγιο του Δημ. Σπυρόπουλου, Καθηγητή Μαθηματικών. Θέλω να σας επισημάνω οτι τα μαθηματικά που είχα την προνομία να σπουδάσω είναι ένα εργαλείο σκέψης και προβληματισμού. Χαίρομαι να το χρησιμοποιώ στη ζωή μου...
Kι όπως είπε ο μεγάλος Κ. Παλαμάς "Κι αν πλήθος τ΄άσχημα, κι αν είν΄ τ΄ άδεια αφέντες, φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω, να δώσουμε νόημα στων πολλών την ύπαρξη. ΄Ενας φτάνει..."
Ανεβαίνοντας προς το "πήδημα της γριάς" αυτή είναι η θέα προς τον όρμο Κορθίου.
Η πινακίδα μας οδηγεί.
Αρχή της κατάβασης...
Το μονοπάτι με τη θάλασσα κάτω...
Άλλη άποψη του μονοπατιού.
Εντυπωσιακά χρώματα.
Κι εδώ το ίδιο.
Αντικατοπτρισμοί...
Εδώ σε άλλη απόχρωση...
Συνεχίζουμε την κατάβαση.
Και να το "πήδημα της γριάς".
Από άλλη οπτική γωνία.
Κι από μια άλλη...
Η μικρή αμμουδιά δίχως κόσμο.
Η θάλασσα προκαλεί...
Το μονοπάτι από κάτω.
Δείτε το πάνω μέρος του βράχου. Σας "λέει" κάτι;
Κι εδώ...
Θάθελα νάμουν εκεί.
Παρατηρείστε καλά τη φωτό.
Παρατηρείστε κι αυτήν. Δε διακρίνετε ένα πρόσωπο;
Φωτό από τη θάλασσα.
Άλλη άποψη.
Φεύγουμε.
Ξαναβλέπουμε τον ΄Ορμο Κορθίου.
Το όμορφο λουλούδι χρωματίζει το νου μας.
Mε δυό λόγια η ιστορία του βράχου: Αυτός ο περίεργου σχήματος βράχος πήρε το όνομα του από μια λαϊκή δοξασία σύμφωνα με την οποία: το Επάνω Κάστρο του χωριού Κοχύλου ήταν απόρθητο. Οι Τούρκοι ήθελαν να το κατακτήσουν και για το λόγο αυτό βάλαν μια γριά με την κόρη της να ζητήσουν καταφύγιο στο κάστρο. Όταν οι κάτοικοι τις δέχτηκαν η γριά άνοιξε κρυφά τις πύλες και το κάστρο κυριεύτηκε από τους Οθωμανούς και όσοι ήταν μέσα είχαν φριχτό τέλος. Όμως η γριά δεν άντεξε την ντροπή. Πήδησε στο γκρεμό και πέτρωσε, στην ομώνυμη παραλία.
Φωτό από: admin
Κάντε κλικ πάνω σε κάθε φωτό για να τη δείτε σε μεγάλο μέγεθος.
Ο αγιασμός για τη νέα σχολική χρονιά θα γίνει τη Δευτέρα 13/9/2010 και ώρα 08.45. Μετά από τον αγιασμό οι μαθητές θα πάρουν τα βιβλία και θα φύγουν από το σχολείο. Την Τρίτη 14/9/2010 τα παιδιά θα κάνουν μάθημα για 3 ώρες και μετά θα φύγουν, ενώ από τη Τετάρτη 15/9/2010 θα γίνουν μαθήματα με κανονικό ωράριο. Τα μισθωμένα σχολικά λεωφορεία θα λειτουργήσουν κανονικά και θα σταματούν όπου και πέρσυ, ενώ όσοι μαθητές χρειάζονται ειδικό μαθητικό δελτίο ( πάσο) για να μετακονούνται με λεωφορεία του ΚΤΕΛ, να προσκομίσουν άμεσα στον αρμόδιο καθηγητή μιά φωτογραφία τύπου διαβατηρίου.
Χτες βράδυ στη βράβευση των μαθητών που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό του Υπουργείου μας , για την μάχη του Μαραθώνα, είχα επιφορτιστεί να πω κάποια πράγματα. Τα παρακάτω...
Kυρίες και κύριοι
Τούτος ο τόπος, ο Μαραθώνας μας,
είναι ένας μύθος
από χρώμα καιφως.
Ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Κάθε αυγή ξεκινά
ν΄ ανταμώνει ξανά
Το δικό του αθάνατο γένος
Με τους στίχους αυτούς του ποιητή θέλω να σας καλωσορίσω στην αποψινή μας εκδήλωση που είναι αφιερωμένη στη βράβευση των νιάτων της πατρίδας μας, που δέχτηκαν να σεργιανίσουν στα χρόνια της μεγάλης μάχης με το χρωστήρα και την πέννα, για να εκφράσουν συναισθήματα, ιδέες, μηνύματα, αξίες και ιστορία μέσα από τις δημιουργίες τους.Όλες οι δημιουργίες παιδιών μας, των παιδιών των Δημοτικών Σχολείων, των Γυμνασίων, των Λυκείων, των ΙΕΚ άρεσαν ιδιαίτερα σε μας , τα μέλη της επιτροπής αξιολόγησης, και μας έκαναν να σκύψουμε με ευθύνη πάνω σε αυτές. Το κάναμε με διάθεση προσφοράς στο τόπο, του οποίου υπηρετούμετην εκπαίδευση .Το κάναμε με διάθεση προσφοράς απέναντι στους μαθητές εκείνους οι οποίοι ευαισθητοποιήθηκαν από την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων να τους προτρέψει για να εκφράσουν τις ιδέες τους για τη λεβεντιά και τον ηρωισμό των Αθηναίων και των Πλαταιέων , όπως εκφράστηκε στα 490 π.χ. Όπως έγραψε ο κ. Δήμαρχος στο πρόλογο του φυλλαδίου του προγράμματος του εορτασμού, αφιερώσαμε όντως λίγο ή πολύ από το χρόνο των διακοπών μας για να αξιολογήσουμε τις δημιουργίες των μαθητών μας απ΄ τη Θράκη ως την Κρήτη και απ΄ το Ιόνιο, ίσαμε τα ανατολικά του Αρχιπελάγους. Βρεθήκαμε πολλές φορές σε δύσκολη θέση, ποια δημιουργία θα προκρίνουμε, ποια δημιουργία ξεχωρίζει πραγματικά. Το μέτρο της σύγκρισης που χρησιμοποιήσαμε έπρεπε να καταγράψει σωστές μετρήσεις…. Εργαστήκαμε με κέφι και μεράκι γιααυτό που κάναμε, έχοντας παραμερίσει ανάγκες της καθημερινότητας μας, συνειδητοποιώντας πως απέναντι μας έχουμε τα παιδιά μας και την Ιστορία, όπως αυτή η τελευταία πρέπει να εκφράζεται και να εκφράζει. Σταθήκαμε με ιδιαίτερη ευαισθησία και περίσκεψη απέναντι σε έργα που εξέφραζαν σκέψεις και συναισθήματα , όπως αυτά εκφράστηκαν μέσα στο ψυχρό και απάνθρωπο περίβολο μιας φυλακής. Και εννοώ ταέργα μαθητών που σχολείου 2ης ευκαιρίας που λειτουργεί για κρατουμένους στη φυλακή του Κορυδαλλού. Το πνεύμα της ελευθερίας εκεί βρίσκει μια άλλη έκφραση και βεβαίως συνειδητοποιεί κανείς τονόημά της όταν τη χάσει. Εκπληκτικές οι δημιουργίες σπουδαστών ενός ΙΕΚ από τον Πειραιά, αξίζουν κι αυτές τη δική μας βαθιά εκτίμηση. Αξίζουν βεβαίως συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που έλαβαν μέρος από κάθε πόλη και χωριό , από κάθε σημείο και εσχατιά της πατρίδας. Αξίζουν συγχαρητήρια στους εργατικούς κι άξιους συναδέλφους μας που τα εμψύχωσαν και τα καθοδήγησαννα αποτυπώσουν είτε με σχέδιο και ζωγραφική είτε με γραπτό λόγο, τι νιώθουν για κείνους από τους προγόνους που πολέμησαν εδώ, μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω, συναισθανόμενοι την πανανθρώπινη και παγκόσμιας διάστασης έννοια της ανεξαρτησίας της γενέθλιας γης.
Ως Δ/ντής του Γυμνασίου αυτού του ιστορικού τόπου, θέλω να συγχαρώ ιδιαίτερα τους μαθητές του σχολείου μου και το συνάδελφό μου κ. Νίκο Σταυρακαντωνάκη που μόχθησαν για να εκφράσουν τι σημαίνει γι αυτούς η μάχηπου έγινε τότε , εδώ , που σήμερα αυτοί ζουν. Μα θέλω να συγχαρώ τους συναδέλφους και τα παιδιά των Δημοτικών Σχολείων του Μαραθώνα που εξέφρασαν κι αυτά τις δικές τους ευαισθησίες για το τόπο τους και σας παρακαλώ να μου συγχωρέσετε αυτή την υπέρβαση της έκφρασής μου που εκφράζει τοπικισμό ίσως. Μα ο Μαραθώνας είναι ένας και μόνο.
Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω τις συναδέλφισσες μου κυρίες Χαλκιοπούλου και Τρελλοπούλου που κάποιες μέρες του φετεινού καλοκαιριού φέραμε σε πέρας ένα έργο με αγάπη απέναντι στη νεολαία , με ομοφωνία αποφάσεων, με σοβαρότητα απέναντι στο τι είναι αντικειμενικά όμορφο και εκφραστικά ορθό αλλά και με διάθεση απόδοσης οφειλόμενης τιμής απέναντι σε αυτό το σταθμό της διαδρομής των Ελλήνων.
Τελειώνοντας , θέλω να σας προτρέψω , καθώς θα φεύγετε από εδώ απόψε,…. Να σκύψετε λιγάκι με σεβασμό σε αυτή την ηρωική γη της Αττικής. Να προσπαθήσετε να ακούστε τις δονήσεις που εκπέμπει ο τόπος μας. Εδώ που βλαστάνουν από τα χρόνια τα παλιά ο μάραθος, το φλυσκούνι, ο βασιλικός και τόσα άλλα είδη της ελληνικής πανίδας και να ακούσετε τη φωνή της ιστορίας του. Καθώς θα φεύγετε από εδώ να έχετε αναβαπτιστεί στο νάμα της θυσίας των Αθηναίων και των Πλαταιέων του 490 π.χ.Τότε θα νιώστε καλύτερα τι σημαίνει το όνομα Μαραθώνας για τον κόσμο ολόκληρο. Και τότε θα νιώστε την ανάγκη να χειροκροτήσετε τα έργα των παιδιών μας με μεγαλύτερη θέρμη, με αγάπη για αυτά , και με ενθουσιασμό να τους σφίξτε το χέρι και να τα συγχαρείτε, όπως τους αξίζει άλλως τε.
Με πήγε πάλι η σκέψη σου εκεί... Στα σοκκάκια και στα διάρραχα. Στις παραλίες και στα περβόλια με τις λεμονιές, τις αμυγδαλιές και τις συκιές. Ξέρεις πόσο πολύ κρυώνω κάποιες φορές... Αυτός ο βοριάς του νησιού ως και τα ζεστά μου δάκρυα παγώνει. Ξέρεις ...πόσες πολλές φορές σ΄αναζητώ στο ύπνο και στο ξύπνιο μου. Ξέρεις... πόσες πολλές φορές αισθάνομαι την ενοχή μου που δε μπορω να σ΄επισκεφτώ εκεί που είσαι τώρα. Στο σπίτι που είσαι τώρα...Μα πες μου, πως μπορω να σε δω εκεί; Πως μπορώ να ξέρω πως εγώ είμαι μόνος εδώ και εσείς οι τρείς εκεί; Ξέρεις τις προάλλες σα βρέθηκα πάλι στο νησί ,κάθε μου βήμα σε θύμιζε. Κάθε σπιθαμή και κάθε πέτρα στο καλντερίμι της χώρας μου ψιθύριζε το όνομά σου. Κάθε εκκλησιά μου θύμιζε τη προσευχή σου για μένα. Κάθε σκαλοπάτι στα σοκκάκια της χώρας έγραφε τ όνομά σου. Και σα γύρισα στο Μπατσί στάθηκα λίγο εκεί στο σπίτι πού ΄μενες. Μνήμες που φεγγοβόλησαν μέσα στην αυγουστιάτικη αντριώτικη νύχτα. Θυμήθηκα εκείνους τους γλυκούς, φιλόξενους ανθρώπους που σ΄ αγαπούσαν και αγαπούσες. Θυμήθηκα τις ιστορίες που μου έλεγες για τα χρόνια της κατοχής και τα μεταγενέστερα. Αυτή η δική σου ανάμνηση με κάνει να θυμάμαι λεπτομέρειες , μωρέ...Πως μπορώ να τα ξεχάσω όλα αυτά, αλήθεια; Μα θα σου πω πως εκείνο το μουντό το πρωινό του Δεκέμβρη , μου φαίνεται λες κι ήταν χτες... Κι εκείνο το τηλέφώνημα νάλειπε.... Γιατί έπαιξες με τα θέλω μου; Ξέρω... θα μου πεις, δε τόθελες. Ξέρω πως έφυγες όταν κι εκείνος με την αθέλητη λησμονιά του, ρώταγε ανώδυνα μόνο για σένα....Τα ξέχασα νομίζεις μωρέ;... Πέρασα λοιπόν πάνω απ τα σκαλάκια της Παναγιάς της Θεοσκέπαστης και ξέρεις θαρρούσα πως σ΄ έβλεπα να τα καταβαίνεις μαζί με την Κατίνα. Σ΄ έβλεπα με τον ιδρώτα της αγωνίας στο πρόσωπό σου για μένα. Ξέρω πως είχες υπερβει τις αντοχές σου.... Εσύ όμως μ΄ έμαθες να μάχομαι. Εσύ ήσουν για μένα αξία ανεκτίμητη. Εσύ ήσουν για μένα πρότυπο ζωής. Δεν ξεχνώ και αισθάνομαι περήφανος να συνεχίζω παραδόσεις ανθρωπιάς. Κι αναφέρομαι στη δική σου μάνα... Που στα μαύρα χρόνια της κατοχής έδινε τα δικά της ψίχουλα στα ορφανά απ΄την Άντρο. Θέλω να σου ζητήσω να μη ξεχάσεις να κάνεις μια μικρή προσευχή για μένα μα και για την Κατίνα λοιπόν... Ξέρεις τον αγώνα της. Είμαι σίγουρος πως τη βλέπεις. Και θες να τη δεις να ξαναπερνάει μπροστα απ΄τα σκαλαριά για να ανάψει και πάλι τα καντήλια στον Αγ. Συμεών στα ΄Ψηλού. Να γυαλίσει τις εικόνες του Ταξιάρχη. Γιατί ο Ταξιάρχης είναι εκκλησία που της οφείλουμε έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Είναι η εκκλησιά των ψυχών των αγαπημένων μας που έφυγαν... Είναι η πρώτη φορά που θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι τις ομορφιές του νησιού μας . Ξέρεις πως σε βλέπω ολοζώντανη εκεί. Φεύγω με μπότζι... Θα περάσω το καβοντόρο δύσκολα... Η Φάσα δε διακρίνεται. Ο όρμος στο Φελλό δε διακρίνεται από το πούσι και τις πιτσίλες των κυμάτων. Μόνο ένα φως που τρεμοπαίζει στη πλαγιά του Μακροτάνταλου, βλέπω....Βλέπω το φάρο στην είσοδο του Γαυρίου να μας στέλνει ένα φως αδύναμο, από την αντάρα του καιρού... Λέω πως ως κι ο φάρος νύσταξε εξαιτίας του καιρού...Καταλαβαίνεις τη τρικυμία...Δεν είμαστε μαθημένοι όμως από τρικυμίες κι εσύ κι εγώ μα κι ο πατέρας; Τα ξέχασα νομίζεις; Όμως φεύγω για το ταξίδι αυτό με την ευχή σου. Κι η ευχή σου είναι δύναμη και στήριγμα...Κι εσύ ξέρεις γιατί φεύγω. Όπως ξέρεις, πως το ταξίδι τούτο της σκέψης θα επαναληφθεί σύντομα... Επειδή δε μπορώ να σε ξεχάσω. Η μάνα, η δική μου μάνα δε ξεχνιέται!!!
Η πανσέληνος στην ανοδική της πορεία πάνω από το παλιό Δημοτικό Σχολείο στο Καλυβάρι της Άνδρου.
Αφού κλείστε την μουσική στα δεξιά του blog, δείτε το βίντεο και απολαύστε μουσική ακρόαση...
Aκούγοντας τούτα τα λόγια σεργιανώ με τη σκέψη μου στο Καλιβάρι και στο Βαρίδι , εκείνη τη νύχτα της αυγουστιάτικης πανσέληνου. Αφήνω το νου μου να περιπλανηθεί σε κάθε του όμορφη σκέψη με σύμμαχο το τραγούδι. Γιατί κάθε τραγούδι είναι ένα παιχνίδι της φωνής και της καρδιάς. ΄Ενα μέσο για να μας μεταφέρει σε ένα σύνολο ονείρων που δικαιωματικά μας ανήκει....Και μια επισήμανση για τους συναδέλφους μαθηματικούς...Το συμπληρωτικό σύνολο αυτού του συνόλου είναι το κενό. Δε πιστεύω να διαφωνείτε...
Mεγάλη η κούραση χτες. Οταν , εκ των πραγμάτων, ασχολείσαι με πολλά, ο χρόνος ελαχιστοποιείται για την ικανοποίηση των στιγμών στις οποίες θες να δώσεις το προσωπικό σου στίγμα, το προσωπικό σου χρώμα. Και προσπαθείς να διακρίνεις πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να ικανοποιήσεις εκείνα που θεωρείς πολύ δικά σου και σε ξεκουράζουν. Έτσι οι αναρτήσεις μου χτες ήταν μηδενικές σε πλήθος. Από την άλλη είχα την ευκαιρία να συναντήσω χτες σημαντικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που με τον έναν ή άλλο τρόπο βρίσκονται σε σημεία που "οδηγούν", χαράζουν πορείες μετά από σκέψη, είναι ηγέτες, δηλαδή, μικροί ή μεγάλοι. Και η συζήτηση με αυτούς πάντα κάτι έχει να σου δώσει. Έστω κι αν διαφωνήσεις μαζί τους πρόσκαιρα. Μα και η διαφωνία πολλές φορές δεν οδηγεί σε σύγκλιση και επίλυση ζητημάτων που μέχρι την ώρα της αντιμετώπισής τους φαίνονταν δυσεπίλυτα;
Aυτό το δάσος του Πρέβελη ήθελα εδώ και πολύ καιρό να το επισκεφθώ. Κάηκε όμως πριν λίγες μέρες και δε ξέρω πότε θα ξαναγίνει όπως ήταν. Ηταν όμως ένα δάσος εκπληκτικής ομορφιάς. Διαβάστε εδώ γι αυτό από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Στη φωτό οι φωτό πριν και μετά τη φωτιά με γεμίζουν θλίψη.
Διαβάστε εδώ για τον Ι.Ναό της Παναγίας Κοσμοσώτειρας και την αφή της φλόγας για τους special olympics. To δημοσίευμα είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Διαβάστε παρακάτω λίγα λόγια για το Ναό που είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ με ομάδα συναδέλφων που ασχολούμαστε με την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση.
Η βυζαντινή εκκλησία «Παναγία Κοσμοσώτειρα», ιδρύθηκε (ως καθολικό του μοναστηριού της Βήρας) το 1152 από τον Σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό. Είναι το πιο αξιόλογο μνημείο της βυζαντινής εποχής, μικρογραφία του ναού της Αγίας Σοφίας στην Πόλη. Οι τοιχογραφίες της αποτελούν λαμπρό δείγμα της Σχολής της Κωνσταντινούπολης του 12ου αι. Ανάμεσα στις μορφές είναι και αυτές του Κομνηνού και των γιων του. Το 1357 υπό κατοχή των Οθωμανών η εκκλησία μετατράπηκε σε Τζαμί. Οι Τούρκοι κατέστρεψαν σε μεγάλο βαθμό τις τοιχογραφίες και τις κάλυψαν με επίχρισμα, για να ζωγραφίσουν τα δικά τους φυτικά μοτίβα και αραβουργήματα. Δέκα χρόνια αργότερα επισκέπτεται τις Φέρες ο Α. Ορλάνδος, Ακαδημαϊκός, απεσταλμένος του Υπ. Παιδείας και Θρησκευμάτων, και ξεκινά τις πρώτες εργασίες συντήρησης της εκκλησίας. Κατά τις επόμενες δεκαετίες και ως τις μέρες μας, ήλθαν στο φως σπουδαίες αγιογραφίες και αφαιρέθηκε το μεταγενέστερο κοκκινωπό επίχρισμα στους εξωτερικούς τοίχους , αποκαλύπτοντας έτσι σημαντικά στοιχεία σχετικά με την κατασκευή του ναού.
Διαβάστε εδώγια ποιο λόγο, ενώ υπάρχει πλεονάζον προσωπικό, τα σχολεία με την έναρξη έχουν ελλείψεις καθηγητών. Το δημοσίευμα είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Αν είστε μαθητές-τριες ΕΠΑΛ επισκεφθείτε εδώ το blog του συναδέλφου κ. Μάκη Χατζόπουλου και θα βρείτε χρήσιμες σημειώσεις για το μάθημα των μαθηματικών καθώς και θέματα εξετάσεων.
Οι παρακάτω φωτό είναι από τα προχτεσινά θυρανοίξια του Ι. Ναού των Αγ. Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Στην τελετή πρωταστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Αμαρουσίου, Κηφισιάς και Ωρωπού κ.κ. Κύριλλος.
Ο π. Ιωσήφ εφημέριος του Αγ. Παντελεήμονος στην Παραλία Μαραθώνα και ιδρυτής του ησυχαστηρίου.
Ο Σεβασμιότατος κ.κ. Κύριλλος έξω από την είσοδο του Ι. Ναού.
Τριγύρω τα καμμένα από την περσινή μεγάλη φωτιά.
Ο χώρος με το δρόμο που οδηγεί εκεί.
Βλάστηση εντός του ησυχαστηρίου.Στο βάθος οι Πεταλιοί.
Ο Ι.Ναός των Αγ. Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.
Η "φιάλη" στην είσοδο του ησυχαστηρίου.
Άποψη προς το Σχοινιιά και το κωπηλατοδρόμιο. Στο μέσο και δεξιά φαίνεται η Κέα.
Το κωπηλατοδρόμιο από το χώρο του ησυχαστηρίου. Πιό μέσα η χερσόνησος της Κυνόσουρας και στο βάθος οι Πεταλιοί.
Διαβάστε παρακάτω το ΦΕΚ 276 τ.Β΄ με ημερομηνία 16 Μαρτίου 2010 στο οποίο υπάρχει η κοινή υπουργική απόφαση για την εξέταση των μαθητών των Γυμνασίων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Δειλινό στο Στιβάρι...λίγο πριν την αυγουστιάτικη πανσέληνο.Ακόμη κι αυτός ο ανταριασμένος Καβοντορίτικος βοριάς ηρεμεί απο την ομορφιά της φύσης στο λιόγερμα.
Χτες βράδυ καθώς συζητούσαμε για τις εντυπώσεις από το πρόσφατο ταξίδι στο νησί μας, ένιωσα μια περίεργη παρουσία... ΄Ενιωσα πως ήταν εκεί μαζί μας, καθόταν δίπλα, μας άκουγε και χαιρόταν, ξέρεις γιατί... Εκεί, στις υπώρειες της Πεντέλης, καθώς όλοι μας είχαμε μεταφερθεί στα σοκκάκια και στα καταπράσινα χωριά του νησιού..., η ψυχή της ένιωθα να είναι ζωντανή δίπλα μας. Και χαιρόταν κι εκείνη μαζί μας. Αχ! αυτή η ψυχή της. Πόσες και πόσες φορές δεν μου συμπαραστέκεται σε δύσκολες μα και σε ευχάριστες στιγμές της ζωής μου!!! Το αισθάνομαι έντονα. Και το αίσθημα αυτό είναι μοναδικό. Είναι μονοσήμαντα βιώσιμο από μένα!!!
Πολλές φορές συμβαίνει να με ρωτούν γονείς σχετικά με τον αριθμό και το είδος των τετραδίων που πρέπει να αγοράσουν για τα παιδιά τους. Στα σχετικά ερωτήματα απαντώ να περιμένουν την άποψη των διδασκόντων καθηγητών και να μην κάνουν βιαστικές και ίσως άσκοπες αγορές. Τα τελευταία χρόνια επίσης υπάρχει η τάση της άκριτης αγοράς σχολικών "βοηθημάτων", όπως κάποιοι αποκαλούν βιβλία που ισχυρίζονται πως βοηθούν τους μαθητές. Το τελευταίο δε συμβαίνει πάντα. Ελάτε σε επαφή με τους διδάσκοντες πρώτα. Δεν είναι απαραίτητα τα βοηθήματα σε όλα τα μαθήματα. Εξάλλου αν ψάξετε στο διαδίκτυο μπορείτε πολύ εύκολα να βρείτε πολλά βοηθήματα ανέξοδα. Και αυτό είναι σημαντικό στις μέρες μας. Μα έχω την άποψη πως το καλύτερο βοήθημα είναι η διάθεση του γονέα να συμπαρασταθεί ουσιαστικά στο παιδί του και να βοηθήσει ειδικότερα όπου και όπως μπορεί.
Όπως είναι ήδη γνωστό στους περισσότερους ο αγιασμός για τη νέα σχολική χρονιά θα γίνει τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου. Η ακριβής ώρα του αγιασμού για το Γυμνάσιο Μαραθώνα θα σας ανακοινωθεί από αυτό το ιστολόγιο την Παρασκευή 10/9/2010.
Ανεβαίνοντας προς το "πήδημα της γριάς" αυτή είναι η θέα προς τον όρμο Κορθίου.
Η πινακίδα μας οδηγεί.
Αρχή της κατάβασης...
Το μονοπάτι με τη θάλασσα κάτω...
Άλλη άποψη του μονοπατιού.
Εντυπωσιακά χρώματα.
Κι εδώ το ίδιο.
Αντικατοπτρισμοί...
Εδώ σε άλλη απόχρωση...
Συνεχίζουμε την κατάβαση.
Και να το "πήδημα της γριάς".
Από άλλη οπτική γωνία.
Κι από μια άλλη...
Η μικρή αμμουδιά δίχως κόσμο.
Η θάλασσα προκαλεί...
Το μονοπάτι από κάτω.
Δείτε το πάνω μέρος του βράχου. Σας "λέει" κάτι;
Κι εδώ...
Θάθελα νάμουν εκεί.
Παρατηρείστε καλά τη φωτό.
Παρατηρείστε κι αυτήν. Δε διακρίνετε ένα πρόσωπο;
Φωτό από τη θάλασσα.
Άλλη άποψη.
Φεύγουμε.
Ξαναβλέπουμε τον ΄Ορμο Κορθίου.
Το όμορφο λουλούδι χρωματίζει το νου μας.
