Αγαπητέ φίλε, σε σένα αναφέρομαι που ζήσαμε στην όμορφη πόλη που τη ρήμαξε ο πόλεμος, σε ευχαριστώ για το χαιρετισμό σου με λόγια και φράση που είχα χρόνια ν΄ ακούσω. Με έκανες θα θυμηθώ την καθημερινή ζεστή καλημέρα του οδηγού του σχολικού λεωφορείου που μ΄ έπαιρνε κάθε πρωί κάτω απ΄τη "Μανάρα". Μ΄ έκανες να θυμηθώ τα ξυπόλητα παιδιά που χαιρετούσαν το σχολικό μας, καθώς περνούσαμε πλάι απ΄τις παράγκες τους στο καταυλισμό του Μkalles. Μ΄ έκανες να θυμηθώ τη ζεστασιά που οι άστεγοι αυτοί άνθρωποι αντιμετώπιζαν όλους εμάς, Εμάς που είμαστε ξένοι στο τόπο τους, αλλά η ζεστασιά των αισθημάτων τους μας έκαναν να νιώθουμε πως είμαστε στην πατρίδα μας. Εκείνη την πόλη, εκείνη την πατρίδα δεν θα τη ξεχάσω όσο θα ζω. Εκείνα τα καλοσυνάτα πρόσωπα δε διαγράφονται απ τη μνήμη μου. Εδώ και μερικά χρόνια επισκέπτομαι τους δικτυακούς τόπους που σχετίζονται με τους ΄Ελληνες που εξακολουθούν να διαβιώνουν στην πόλη. Θυμάμαι αρκετούς παρά το πέρασμα των χρόνων. Κι ο νόστος μου για τη πόλη αυτή και τους φίλους απ΄ τα παλιά είναι έντονος. Σου ξαναλέω κι από εδώ πως ένα ταξίδι εκεί, είναι στα σχέδιά μου. Για να ακούσω το "αχλαμ ουα σάχλαμ". Εναν χαιρετισμό που τον εκφράζουν από καρδιάς. Καλό απόγευμα φίλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου