Η γυαλιστερή λαμαρίνα...

Την έβλεπα χτες...

Και καθώς ο ήλιος είχε ανατείλει πριν λίγα λεπτά, η λαμαρίνα γυάλιζε...

Διέκρινα πλήθος ιριδισμών...

Ομως δε διέκρινα ανθρωπιά...

Όμως δε διέκρινα αξιοπρέπεια.

Όμως δε διέκρινα αλήθεια...

Όμως δε διέκρινα καρδιά...

Όμως δε διέκρινα προσφορά..
.
Όμως δε διέκρινα αγάπη...

Όμως δε διέκρινα χρόνο ν΄ ακούς...

Ήθελες μόνο να μιλάς...

Ακουμπούσες πάνω στο ψυχρό καλογυαλισμένο μέταλλο

έχοντας ψευδαισθήσεις...

Δεν άκουγες τις φωνές τριγύρω...

Ή δεν ήθελες ν΄ ακούς...

Ωτασπίδες έβαλες που σου εξασφάλιζαν την μόνωση...

Κι οι άνθρωποι τριγύρω σου πλήθος...

Όχι, δεν ήθελαν τα λεφτά σου...

Επειδή τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.

Αυτό το ξέρεις μα σηκώνεις τείχη μπροστά σου.

Σε ενοχλεί να στο υπενθυμίζουν...

Κι οι άνθρωποι τι ήθελαν, ξέρεις;

Αλήθεια ξέρεις;

Ένα χέρι ήθελαν.

Στις δυσκολίες της ζωής αυτό θέλουμε όλοι.

Μα εσύ πως να το δώσεις σε άλλους;

Αφού και στον εαυτό σου, το αρνείσαι.

Κρατιέσαι από τη γυαλιστερή λαμαρίνα.

Αυτό πιστεύεις πως είναι το στήριγμά σου...

Μη ξεχνάς όμως πως μια μέρα θα σκουριάσει...

Αργά ή γρήγορα...

Μη το ξεχνάς.