Χιονίζει. Ωραία που είναι όλα! Κάτασπρα. Χοντρές κατεβαίνουν οι νιφάδες από τον μολυβένιον ουρανό στις στέγες, στους δρόμους, στα γυμνά κλαδιά των δέντρων.
-Πεινάω! Πεινάω!
Άσπρες πεταλούδες στριφογυρίζουν έξω απ’ το παράθυρό σου σ’ ένα θεότρελο χορό και γεμίζουν πέρα για πέρα τον αέρα. Αχ, τι γοητεία! Άσπρα είναι όλα τα πάντα, κ’ οι στέγες, τα μπαλκόνια, οι δρόμοι κ’ οι πλατείες, κι ο τρούλος της εκκλησίας που φαίνεται εκεί μακριά αχνός, μέσα στο μολυβένιο φόντο. Γαλήνια είναι όλα και ποιητικά κ’ ειρηνικά και σου ’ρχεται να κυλιστείς μέσα στο άχραντο αυτό χιόνι, που τα σκεπάζει όλα και τα πνίγει μες’ στη λευκή του γοητεία.
— Πεινάω! Πεινάω!
Καθώς ξύπνησες, σήμερα το πρωί, μαγευτικό αντίκρισες το κάτασπρο πανόραμα πίσω απ’ τα τζάμια των παραθυριών σου. Είσαι ευχαριστημένος; Έβρισες και ξανάβρισες τον μαύρο αυτόν χειμώνα, και κείνος το ’βάλε πείσμα να σου δείξει πως δεν είν’ έτσι που τα λες, παρά έχει ταλέντο καλλιτέχνη και να, που δούλεψε ολόκληρη τη νύχτα κι άφησε να ξεχειλίσει η ποίησή του σ’ ότι άγγιξε. Εικόνες σου ’φτιάξε τρελές και σκίτσα και καρικατούρες. Άσπρο σκούφο αφόρεσε στ’ ανέκφραστο τηλεγραφόξυλο και του ’δώσε προσωπικότητα. Μ’ άσπρους κρυστάλλινους αφρούς στεφάνωσε την καμινάδα. Άσπρη γιρλάντα φόρεσε ακόμα και στον τενεκέ των σκουπιδιών.
— Πεινάω! Πεινάω!
Δημήτρης Ψαθάς
