Αλεξάνδρεια (όπως την αντικρύζουν τα δικά μου μάτια...)
"Το ένα λιμάνι μου δυτικό,
το άλλο, παλιό, ανατολικό."
Κι ο στίχος του Δαβαράκη
Με τη μάνα μου τότε,
χειμωνιάτικο πρωί,
κατεβήκαμε απ’ το πλοίο, εκείνο το γέρικο ποστάλι.
Συννεφιασμένο το λιμάνι∙
όμως τα χρώματα μένουν ακόμα,
αναλλοίωτα, στα μάτια μου.
Εκείνο το σφιχτό της χέρι,
ήταν υπόσχεση προστασίας,
μου ’μαθε την ασφάλεια μέσα στην ξενιτιά......
Και σήμερα, πίνοντας τον απογευματινό καφέ,
προσεγγίζω την Αλεξάνδρεια.
Όχι όπως είναι, μα όπως την είχα δει τότε∙
σαν όραμα νεανικό,
σαν ερωτευμένος περιπατητής
που δεν ξέρει ακόμα την απώλεια μιας αίσθησης.
Γέφυρα μνήμης,
που ενώνει τα περασμένα
με την ησυχία του παρόντος.
Κι όσο μεγαλώνει ο νόστος,
τόσο πιο καθαρή γίνεται η μορφή της πόλης.
Αλεξάνδρεια∙
μια λέξη,
κι όλος ο κόσμος της νιότης μου
επιστρέφει!!!!
