Σε λίγο μπορεί να σκεφτόμαστε με κουμπιά. Να αισθανόμαστε με κουμπιά. Να ζούμε με τις αναμνήσεις μας, φυλαγμένες σ΄ένα μαγνητικό κουτί, γιατί δε θα μπορούμε να τις κρατάμε πάνω στα αλλοτριωμένα πια κύτταρα της δικής μας μνήμης.
Σε λίγο μπορεί ν΄ αγαπάμε πατώντας ωραία χρωματιστά κουμπιά. Ή μπορεί να ερωτευόμαστε τα ίδια τα κουμπιά, που θα έχουν αντικαταστήσει τον άνθρωπο.
Σε λίγο μπορεί να μη χρειάζεται να γράφουμε βιβλία, γιατί θα τα γράφουν συσκευές, που θα λειτουργούν με ειδικά μαγικά φίλτρα.
Μπορεί να μη χρειάζεται να διαβάζουμε βιβλία, γιατί θα τα διαβάζει στον ύπνο μας κάποιο μαγικό αόρατο καλώδιο, που θα μας συνδέει με τους πλανήτες ενός διαστήματος, κακοποιημένου από την παρανόηση και την αλαζονεία του ανθρώπου.
Σε λίγο θα πούμε ίσως αυτό που είπε ο Μαγιακόφσκι, εκατό τόσα χρόνια πριν, όταν είδε το πρώτο ηλεκτρικό: "Πάρτε αυτό το ψεύτικο φως, μου κρύβει το φεγγάρι".
Μόνο που εμείς θα το πούμε αλλιώς:
"Δώστε μου πίσω τις αναμνήσεις μου, κι ας είναι γεμάτες πληγές. Είναι δικές μου".
Και σίγουρα, τούτη η κραυγή θα σημαίνει:
"Μην απαλλοτριώνετε το πρόσωπό μου με τις μηχανές".
"Απάντηση σ΄ένα γράμμα και μια τύψη"
Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου.
Σελ 30-31
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου