Βράδυ στο κατηφορικό στενό.

Είχε νυχτώσει για τα καλά.

Προερχόμενος απ το παλιό καρνάγιο της Πλακούρας, περπατούσα με παρέα το φως του φεγγαριού και τον απόηχο των δονήσεων του τόπου μα και το παφλασμό των κυμάτων.

Η σκάλα στην οποία φωτογραφήθηκε ο ποιητής ήταν φρεσκογαλακτισμένη.

Ένας προβολέας, εκείνος που είχε τοποθετηθεί για να τονίζει τη νυχτερινή ομορφιά της περιοχής, έφεγγε προς το τέλειωμα της σκάλας.

Εκεί που κάποτε είχαν φουντώσει κάποιες σκέψεις του ποιητή.

Ανέβαινα σιγά-σιγά τα σκαλάκια....

Αριστερά μου το ξωκκλήσι των ναυτικών, το ξωκκλήσι που κάποιες προσευχές αποκτούν ιδιαίτερη αξία.

Στο βάθος ο φάρος... Εκείνος που φωτίζει το παλιό λιμάνι και το κουφάρι του ενετικού κάστρου.

Πόση αξία προσδίδει στο τόπο  κάθε βράδυ το φως του φάρου;;;

Η ματιά μου καθηλώθηκε στη πρόσοψη του νησιώτικου αρχοντικού στο οποίο είχε κατοικήσει η ιστορία....