O πόνος

Ναι, προχτές στο γραφείο διέκρινα ότι σε απασχολεί.
Οτι προβληματίζει τη ψυχή σου.
Σε είδα ότι δακρύζεις εύκολα.
Συνεπαγωγή συμπεριφοράς μιας ολοκληρωμένης ανωριμότητας.
Δεν μίλησαν με τους εαυτούς τους οι μεγάλοι.
Περιχαρακωμένος ο καθένας στο δικό του τείχος .
"Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μένα."
Τους βολεύει να τό επικαλούνται.
Εύκολη λύση.
Ανθρώπινη.
Ναι, αλλά ο πόνος...
Ούτε που σκέφθηκαν.
Ομως ήθελα να σου μιλήσω σε μια άλλη συχνότητα.
Πιθανότατα δε θα με καταλάβαινες.
Μάλλον αυτό θα συνέβαινε.
Σου είπα με άλλα λόγια για τη χαρά του πόνου...
Αυτήν που παίρνω εγω, εσύ, ο φίλος μας, ο διπλανός μας.
Φάνηκε τότε ότι είμαστε συνοδοιπόροι...
Ναι, στο ξαναλέω η χαρά του πόνου.
Δίχως το πόνο δε θα είχαμε ωριμάσει.
Δίχως τον πόνο θα είμαστε ανολοκλήρωτοι.
Δίχως το πόνο δε θα προβάλλαμε τις αξίες μας.
Ενώ τώρα υψώνουμε τις δικές μας σημαίες, ψηλά.
Σκέψου λίγο.
Μη διαφωνήσεις παρορμητικά.
Δες, πίσω από τη καθημερινότητα.
Εκεί θα δεις την αλήθεια.
Οταν κλάψεις θα σου αποκαλυφθεί.
Οταν πέσεις χαμηλά θα είναι ευδιάκριτη.
Γι'αυτο ο λαϊκός στιγουργός είπε...
"Στα υπόγεια είν' η θέα".
Οι στροφές μιας ζεμπεκιάς που το μυαλό ορίζει
είναι αποτύπωμα πόνου ίσως.
Μα μη ξεχάσεις τι σου αντέτεινα στη διαφωνία σου.
Σκέψου τα λόγια....
Ακόμη κι αν χάσεις τη σμίλη σου σμιλεύοντας το βράχο
συνέχισε με τα νύχια σου.
Εκεί νυχοπατώντας θάρθει ο Θεός και η γαλήνη.
Μη το ξεχνάς.
Για το καλό σου.
Δεν το ξεχνώ.
Για το καλό μου.