Mαταιότης

Χτές ο δρόμος μου πέρασε από το τόπο της ανάπαυσης.

Από εκεί που θα περάσουμε όλοι κάποτε.

Το μόνο σίγουρο.

Συνέβαλε η ανάγκη της ψυχής μου να καταθέσω λίγα μαγιολούλουδα εκεί στη μάνα και την αδελφή.

Ανακατεμένο το άρωμα των ανθέων με το θυμίαμα και μια προσευχή.

Εκεί σκέφτηκα...

Γιατί να είμαστε σε κάθε λογής πόλεμο των ψυχών μας;

Γιατί να μην απολαμβάνουμε τη γαλήνη που απλόχερα μπορούμε να έχουμε;

Γιατί να σβήνει το χαμόγελο έτσι ξαφνικά και να ανταριάζει το μίσος;

Χτες είδα....

Νέους και νέες πρόωρα ταξιδευτές γαι την αχερουσία.

Γνωστούς και συγγενείς.

Κάποτε ο λόγος μου τους άγγιζε και τώρα μόνο η ψυχή μου "τους μίλαγε".

Ναι, η ζωή μας είναι πολύ σύντομη.

Γοργό το διάβα μας από αυτή τη κουκίδα του αχανούς σύμπαντος.

Θέλω να γελώ, να τραγουδώ, να είμαι ειρηνοποιός.

Ελάτε κι εσείς να δούμε...

Πως θα διαβούμε τη ζωή μας για να την βιώσουμε όπως πρέπει.