Μνήμες...

Εντονες προχτές οι μνήμες.
Με το πηγαιμό εκεί...
Εκεί που εκείνη κι εκείνος δημιουργούσαν με προοπτική για τα παιδιά τους.
Που φρόντιζαν να μην τους λείψει τίποτα.
Ο νους ταξίδεψε πίσω, χρόνια πριν.
Ηταν ήρεμος, αλλά οι εικόνες γεμάτες χρώματα, ήταν πολύ ζωντανές.
Πόσες και πόσες εικόνες ανακάλεσαν οι μνήμες.
Και μέσα στην έλλειψή τους, μια σκέψη που γαλήνεψε το νου.
Μια περήφανη σκέψη για το τι ήταν εκείνοι για μένα.
Τους θυμάμαι πάντα.
Δεν τους ξεχνώ.
Κι εκείνην κι εκείνον.
Τους γονείς μου.