Ακούγοντας σήμερα το τραγούδι τούτο του τροβαδούρου της μεγαλονήσου, ταξίδεψα εκεί. Πέρασα το Κολυμπάρι με κατεύθυνση βόρεια. Κάτω η θάλασσα γαλήνια με υποδεχόταν με ένα ανέπαίσθητο κυματισμό και το βλέμμα μου κι η σκέψη μου εκεί....Ναι, έβλεπα το μοναστήρι της Κυρίας Γωνιάς. Μπήκα στο περίβολο και είδα τα ανθισμένα λουλούδια. ΄Ηταν κι εκείνος εδώ τότε. Πριν 58 χρόνια... Ποιός νάξερε που έκρυβε τα όνειρα της νιότης του για να τα προφυλάξει από την αντάρα τουπολέμου; Μπήκα στη πετρόχτιστη εκκλησιά στο κέντρο του μοναστηριού. Υποβάλλομαι έντονα...Η μυρωδιά από το λιβάνι ερεθίζει κάποια αισθητήρια κέντρα του εγκεφάλου... Αναρωτήθηκα για το πως ήταν τότε... ΄Αναψα ένα κερί στη μνήμη του , και στη μνήμη τους. Η μορφή του νυν εντελώς ασύμβατη με τη μορφή του τότε... Εχει και η παράνοια τους εκφραστές της....Βγήκα βιαστικά από το περίβολο και συνέχιζα να περπατώ βόρεια. Ανέβηκα τον ανηφορικό δρόμο και βρέθηκα εκεί!! Θυμάμαι το τότε. Το ζω έντονα. Λες και στα χέρια μου κρατώ κι εγώ ένα λιανοντούφεκο από τό οπλοστάσιο της ιστορίας... Το τραγούδι του Μαν. Λιδάκη με ταξιδεύει. Κάθομαι στη πέτρινη πεζούλα και αγναντεύω τη θάλασσα και το Μάλεμε στο βάθος. Οι σκιές του τότε ...στον αέρα και στα γύρω υψώματα. Οι δονήσεις του νου έντονες. Ταξίδεψα κι εδώ δίχως κράτηση θέσης. Ταξίδι της μνήμης και της καρδιάς μου είναι. Δεν καταλαμβάνω τη θέση κανενός. Διαβάζω ξανά και ξανά τις σελίδες της σκέψης μου. Συγκινούμαι. Τα χείλη πάλλονται...Ναι, εδώ παλλόταν τότε η Ελλάδα...Κι εκείνος της ήταν πιστός στρατιώτης. Αιώνια νάναι η θύμησή του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου