Σαιξπηρικός λόγος Νο-2

Έλεγα πως μπορώ να παρομοιάσω

τούτη τη φυλακή μου με τον κόσμο.

Μα επειδή μέσα στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι,

και εδώ δεν υπάρχει άλλη ψυχή από εμένα,

δεν το πετυχαίνω.

Κι όμως θα το βρω.

Το μυαλό μου,

θα γίνει για το πνεύμα μου η γυναίκα.

Το πνεύμα μου ο πατέρας.

Κι’ από το γάμο αυτό,

θα ‘ρθει ένα γένος στοχασμών,

που ολοένα θα γεννούνε.

Κι όλοι αυτοί οι στοχασμοί

θα πλημμυρήσουν το μικρό τούτον κόσμο,

ταραγμένοι καθώς του κόσμου οι άνθρωποι.

Γιατί ευχαριστημένοι στοχασμοί δεν υπάρχουν.

Ακόμη κι οι καλύτεροι,

όπως οι στοχασμοί μας για τα Θεία,

είναι γεμάτοι δισταγμούς

και βάζουν ως και το Θείο το Λόγο

αντίθετα στον ίδιο το Θείο Λόγο, όπως:

«Αφήστε τα παιδιά να ‘ρθούνε» από τη μια,

κι από την άλλη: «Είν’ έτσι δύσκολο να ‘ρθει κανένας,

όπως να περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας»!




Μονόλογος από το Ριχάρδο το Γ!
Του Σαίξπηρ φυσικά.