Δε πέρασα...

Σήμερα νωρίς το πρωί ο δρόμος μου με έφερε στα μέρη σου. Στα μέρη σας...
Μα δε μπόρεσα να έρθω...
Ήθελα να σου φέρω λίγα λουλούδια, να σας φέρω λίγα λουλούδια, εκεί καθώς "αντικρίζετε" τις βουνοκορφές του "τρελλού".
Συγχώρεσέ με, συγχωρέστε με μα δε μπόρεσα.
Ξέρετε ήταν ένας κόμπος στο λαιμό και ένα αόρατο δάκρυ...
Καθώς έφευγα από το σταυροδρόμι, εκεί που το είχες αγιάσει με τον ιδρώτα σου, και σας ευχαριστούσε η ψυχή μου, αναρωτήθηκα πότε θα βρω τη δύναμη να περάσω από εσάς...
Μόνος πια είμαι.
Φύγατε και δε με σκεφθήκατε, ίσως.
Και σαν γύρισα πίσω, ένα βλέμμα με το παιδί μου. Μια σύντομη φράση που έλεγε πολλά.
Και εκείνη και εγώ σφίξαμε τα χείλη...
Σας θυμόμαστε...
Δε σας ξαχνάμε...