Για όλους τους φίλους συμπατριώτες της Ανδρου και των Κυκλάδων(Γιάννη τ΄ακους;) αφιερώνω τούτο το μικρό κείμενο που διάβασα προχτές στο "Γεωτρόπιο " της "Ε".
"΄Οποτε δω θάλασσα ξεπετά η καρδιά μου. Θαρρείς πως δεν έχω βγει από την κοιλιά της μάνας μου, αλλά από την θάλασσα. Πριν πιάσω να περπατώ, έμαθα να κολυμπώ. Ακούγω από μακριά τη βουή της και και δροσίζεται η ψυχή μου...καταλαβαίνω πως με καλεί κοντά της..."
Αυτά τα λόγια του Φώτη Κόντογλου λες και κρύβονται φιμωμένα, βαθιά μέσα στην καρδιά των περισσοτέρων Ελλήνων. Αγγίζουν όσους γαλουχήθηκαν στον αφρό της ή έζησαν έστω για λίγο μαζί της, έχτισαν σαθρά κάστρα στην άμμο και αφέθηκαν στην υγρή αγκαλιά της, ονειρεύτηκαν πελάγη και ελεύθερους ορίζοντες....
Το κείμενο ειναι της κ. Ζερμαίν Αλεξάκη.
"΄Οποτε δω θάλασσα ξεπετά η καρδιά μου. Θαρρείς πως δεν έχω βγει από την κοιλιά της μάνας μου, αλλά από την θάλασσα. Πριν πιάσω να περπατώ, έμαθα να κολυμπώ. Ακούγω από μακριά τη βουή της και και δροσίζεται η ψυχή μου...καταλαβαίνω πως με καλεί κοντά της..."
Αυτά τα λόγια του Φώτη Κόντογλου λες και κρύβονται φιμωμένα, βαθιά μέσα στην καρδιά των περισσοτέρων Ελλήνων. Αγγίζουν όσους γαλουχήθηκαν στον αφρό της ή έζησαν έστω για λίγο μαζί της, έχτισαν σαθρά κάστρα στην άμμο και αφέθηκαν στην υγρή αγκαλιά της, ονειρεύτηκαν πελάγη και ελεύθερους ορίζοντες....
Το κείμενο ειναι της κ. Ζερμαίν Αλεξάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου