Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Στο Στιβάρι...



Καρφώνω σημάδια στις παρυφές των σύννεφων.

Θέλω να αφήνουν ίχνη της πορείας μου.

Ανατρέχω στις στιγμές που έβλεπες το λιόγερμα.

Ζηλεύω...

Το αγκυροβολημένο γέρικο σκαρί

καθώς λικνίζεται νωχελικά,

μας καλεί σε ταξίδι σκέψης.

Εκείνη την ώρα του απολογισμού

είδα τα κρινάκια ν΄ανθίζουν στ΄ αστρόφωτο.

Σ΄άκουσα να μου εξηγείς για την

ανθοφορία του ανεξήγητου, τότε.

Είπες και κάτι άλλο.

Πως κείνη τη νύχτα τα λόγια είχαν ενδυθεί το κάλλος των αριθμών.

Εχω ένα θέλω όμως...

Να μου πεις πως εξηγείς το σπάνιο της ομορφιάς.

Θα πάρω απάντηση;

1 σχόλιο:

  1. ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΑΝΘΙΖΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΡΙΝΑΚΙΑ.
    Μ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ ΠΕΤΑΣ ΜΑΚΡΙΑ.
    ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΓΙΝΕΣΑΙ
    ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή