Αφού κλείστε την μουσική του blog ακούστε την "Πανσέληνο" από τη Χαρούλα Αλέξίου. Ακούγοντας το τραγούδι παλινδρόμησα τη σκέψη... Πρόσκαιρος αναχωρητής έγινα του παρόντος...Στο μικρό κόλπο στο Στιβάρι και πάλι πήγα. Απέναντι το νησί των ονείρων εκείνων που ήθελαν ανα αλλάξουν τον κόσμο. Το φεγγάρι τους έκανε νόημα μα η ψυχή τους δεν ήθελε να συμβιβαστεί... Κι αφού η ιστορία με προσγείωσε απότομα, ως συνήθως, κινήθηκα ανατολικότερα....Είχα δεί λίγο πιο πριν αγκαλιασμένες τις ψυχές του πατέρα και του μπαρμπα-Γιώργη των ΡΕΞ εκεί. Να αναπολούν τα παλιά. Τους έβλεπα να ατενίζουν το κόσμο του τώρα και να χαίρονται... Τη φιλία και την αδελφική αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο. Από εκεί λοιπόν πήγα στη νυχτερινή χώρα... με τα αυγουστιάτικά πεφτάστερα. Αντίκρυσα τις παλιές φωτό στο σχολείο και ανεβάσα τη διάθεση. Και το διάβα με έφερε στη Ρίβα... να βλέπω την επιτύμβια στήλη με το όνομα του θείου Δημητρού και τόσων άλλων που δεν πρόκαμαν να εξομαλύνουν το νόστο. Μικρά Αγγλία... Μεγάλο νησί της καρδιάς μου... Στα βουνά σου μου αρέσει να βλέπω να αναδύεται αργά η πανσέληνος...Προσδοκώ στην έλευσή μου και πάλι εκεί. Με Πανσέληνο και όχι μόνο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου