Εύρηκα...

Σήμερα το "καθήκον" με καλούσε να παρουσιαστώ σε μια περιοχή της Αθήνας όπου ένας φίλος, ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος, είχε την ανάγκη μου. Δεν μου το ζήτησε να μεταβώ εκεί. Η ανάγκη όμως να βοηθήσω κι εγώ στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε εντελώς ξαφνικά και αναίτια, με πήγε εκεί, στις ανηφόρες των Τουρκοβουνίων. Κι εκεί που είχα αρχίσει να κουράζομαι και να απελπίζομαι, εκεί έτσι ξαφνικά η λύση του προβλήματος και η λήξη της αγωνίας. 'Ηταν αυτονόητη η συγκίνησή μας, έτσι μας βγήκε. Λύτρωση...για σένα φίλε. Κι εγώ εκείνη την ώρα πήρα ένα δώρο δίχως διατίμηση. Το δώρο της χαράς όταν προσφέρουμε ανιδιοτελώς, επειδή είμαστε απλοί άνθρωποι. Εκείνη την ώρα , σε εκείνη τη μικρή κατηφόρα, θυμήθηκα τα γραφόμενα της Αλκυόνης Παπαδάκη...

"Ακόμα κι αν σμιλεύεις τις μέρες σου πάνω σε βράχο,
συνέχιζε να το κάνεις.
Ακόμα κι αν μέσα στην παραζάλη έχασες τη σμίλη σου,
χρησιμοποίησε εν ανάγκη και τα νύχια σου.
Συνέχισε.
Αν δε χάσεις το σφυγμό του πόθου σου, αν δε χάσεις την ηδονή
ν΄ ανοίγεις αυλακιές στα όνειρα που τίποτα δε σου υποσχέθηκαν,
τότε...
΄Ακου με που σου λέω.
Κάποια νύχτα, εκεί που δεν το περιμένεις,
θα ΄ρθει ο Θεός νυχοπατώντας να πιεί νερό
από τη μικρή λακκούβα του βράχου σου".

Και σήμερα το μεσημέρι δεν ξέρω αν ήρθε ο Θεός , αλλά ο προστάτης σου ΄Αγιος ήρθε εκεί, στο μικρό κατηφορικό στενάκι. Και για άλλη μια φορά, καθώς σκέφτηκα τη φράση που μου είπε ο θεολόγος συνάδελφος του σχολείου, επιβεβαιώθηκε ο μακαρισμός " Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται". Να είσαι καλά φίλε. Και μη ξεχνάς πως κι εγώ σε ευχαριστώ που με τιμάς με τη φιλία σου.