Μια μυγδαλιά και εσύ...

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ



Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της,
ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε;
Στέκομαι στὸ παράθυρο
καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.

Τόση χαρὰ δὲν τὴν μποροῦν
τὰ μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
ὅλες τὶς στέρνες τ' οὐρανοῦ
νὰ στὶς γιομίσω.




Ατμητος λόγος, προσωπικός μου λόγος

Κι αν με ρωτήσεις για το εσύ...
Γιατί ξέρω πως ο νους μπροστά στα ερωτήματα καλπάζει...
Απαντώ: Εσύ, εσείς, όλα τα όνειρα , οι στοχασμοί, οι ενατενίσεις
η αποθησαύριση των σκέψεων κι οι ελπίδες...
Μα και οι κώδικες των υπαινιγμών...