Φάτα Μοργκάνα

Κλείστε πρώτα την μουσική του blog (στα δεξιά του) κι απολαύστε μουσική.

Θά μεταλάβω μέ νερό θαλασσινό
στάλα τή στάλα συναγμένο ἀπ' τό κορμί σου
σέ τάσι ἀρχαῖο, μπακιρένιο ἀλγερινό,
ποῦ κοινωνοῦσαν πειρατές πρίν πολεμήσουν.

Πούθ' ἔρχεσαι; Ἀπ' τή Βαβυλώνα.
Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα.
Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα.
Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πανί δερμάτινο, ἀλειμμένο μέ κερί,
ὀσμή ἀπό κέδρο, ἀπό λιβάνι, ἀπό βερνίκι,
ὅπως μυρίζει ἀμπάρι σέ παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στόν Εὐφράτη στή Φοινίκη.

Πούθ' ἔρχεσαι; Ἀπ' τή Βαβυλώνα.
Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα.
Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα.
Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Σκουριά πυροχρωμη στίς μίνες τοῦ Σινᾶ.
Οἱ κάβες τῆς Γερακινῆς καί τό Στρατόνι.
Τό ἐπίχρισμα. Ἡ ἅγια σκουριά πού μᾶς γεννᾶ,
Μᾶς τρέφει, τρέφεται ἀπό μας, καί μᾶς σκοτώνει.

Πούθ' ἔρχεσαι; Ἀπ' τή Βαβυλώνα.
Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα.
Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα.
Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Ύστερος λόγος, δικός μου 1-ος:
Δε ξεχνώ τη μετάληψη του θαλασσινού νερού
της Φοινίκης, στο τότε...
Με άγγιγμα του κορμιού και με απόλαυση των ματιών.
Κι ο φάρος κουρασμένος από το αγνάντεμα
νύσταξε...
Το φως του αδυνάτισε κι έφτανεμόνο ως το Mkalles!!!
Mkalles: Εκεί ήταν το σχολείο της πρώτης εφηβείας μου.
Με τα παιδιά μιας άστεγης πατρίδας να παίζουν τριγύρω.
Κι εγώ να αισθάνομαι τις πρώτες δονήσεις μιας συνύπαρξης...

Ύστερος λόγος, δικός μου 2-ος:
Το σχολειό μου εκείνο δεν υπάρχει πιά.
Τ΄ερήμωσαν οι επιδρομές των εμπολέμων.
Ομως η σκέψη μου εναποθέτει ένα μπουκέτο λουλούδια εκεί.
Στην μνήμη των παιδιών που χάθηκαν.
Κι ας ήταν ενός άλλου Θεού.
Θυμάμαι...