5 χρόνια χωρίς τον Μανώλη Αναγνωστάκη

Ήταν ξημερώματα 23ης Ιουνίου του 2005 και ο Μανώλης Αναγνωστάκης αναχωρούσε αφήνοντάς μας πιο μόνους «μες στη φοβερή ερημία του πλήθους». Τον αποκάλεσαν «ποιητή της ήττας»- αυτόν που την πίστη του στην Αριστερά τον έφτασε μέχρι την καταδίκη του από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο.

Είναι αλήθεια ότι μας μίλησε «για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών, για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα» αλλά και μας θύμισε με πολλούς τρόπους τι να αποφεύγουμε: «όχι αυταπάτες προπαντός»…

Πώς να μιλήσεις για έναν από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, τον σπουδαγμένο ακτινολόγο στη Βιέννη, το στέλεχος της ΕΠΟΝ, την φυλάκισή του, το έκτακτο στρατοδικείο, τον αρθρογράφο της Αυγής, το μέλος της συντακτικής ομάδας των «Δεκαοχτώ Κειμένων», των «Νέων Κειμένων», του περιοδικού «Συνέχεια».Πώς να μιλήσεις όταν «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος»...

Με το σταγονόμετρο μας έδωσε την ακριβή του ποίηση - 88 μόλις ποιήματα μέσα σε 30 χρόνια (1941-1971), με τελευταίο το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Υ.Γ» που κυκλοφόρησε ιδιωτικά, το 1983, προαναγγέλοντας τη σιωπή του, ως το τέλος.

To κείμενο είναι από το protagon.gr

Kαι το αποτύπωμα του ποιητή.

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν

Για το σπίτι του χτίστηκε

Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν

Για τα πλοία που άραξαν

Για τη μάχη που κερδήθηκε

Για τον άσωτο που επέστρεψε

Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.