Mια επιστολή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Διαβάστε παρακάτω μια επιστολή που απέστειλε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Πανεπιστημιακός κ. Αντρέας Ντεληθέος. Μου άρεσε και την αναρτώ εδώ.

«Υπαγε πρώτον…»

Κύριε διευθυντά

Ολοι έχουμε πρόχειρες γνώμες και συμβουλές για την έξοδο από την κρίση που μαστίζει τον τόπο μας. Ο κυριότερος μοχλός για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η αλλαγή των σχετικών νόμων. Κοινωνία και Πολιτεία έχουν συμπέσει στη διαπίστωση της ανάγκης αυτής και όλες οι προσπάθειες επικεντρώνονται προς αυτή την κατεύθυνση. Αρκεί, όμως, μόνο η αλλαγή των νόμων; Δυστυχώς, όχι. Γιατί, Πολιτεία δεν είναι μόνο οι νόμοι, αλλά και οι άνθρωποι. Και αν δεν αλλάξουμε και εμείς οι άνθρωποι, μην περιμένουμε πολλά από την αλλαγή των νόμων. Και για να είμαστε ειλικρινείς, η δική μας αλλαγή πρέπει να γίνει «πρώτον».

Και πρώτα πρώτα πρέπει να αρχίσουμε από τον επαναπροσδιορισμό των αξιών πάνω στις οποίες θεμελιώνουμε τη ζωή μας:

Αξίες μας είναι το αδιαπραγμάτευτο των διεκδικήσεών μας ή η διάθεση προσφοράς (γιατί όχι και θυσίας) για το κοινό καλό;

Αξίες μας είναι να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας ή να νοιαζόμαστε λίγο και για τον συνάνθρωπο;

Αξίες μας είναι η πεποίθησή μας (έστω και ορθολογικά τεκμηριωμένη) ότι ο «άλλος» η «ετερότητα» για την οποία πολύς γίνεται λόγος– είναι ένας πολτός λιπώδους μυελού, το αποτέλεσμα κάποιας τυχαίας και μοιραίας (γι’ αυτό και τραγικής) εξελικτικής διαδικασίας ή ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο «πρόσωπο» που αξίζει της «αιώνιας» φιλίας μας;

Οι αξίες αυτές δεν είναι θεωρητικολογίες και αμπελοφιλοσοφικές κατασκευές. Είναι άτόφιες, ζωντανές πραγματικότητες που συνέχουν και στηρίζουν ακόμη τα θεμέλια της κοινωνίας μας, που κάνουν:

Τον δάσκαλο του χωριού να μην περιμένει πρώτα αυξήσεις ή προσλήψεις για να αφιερωθεί με όλη του την ψυχή στη σωστή μόρφωση των παιδιών, που η κοινωνία τού εμπιστεύθηκε. Τον γιατρό του ΕΣΥ να μην περιμένει πρώτα τη δίκαιη, αλλά «εμφακελωμένη» αμοιβή του για να σκύψει με συμπόνοια αλλά και επάρκεια στον πόνο του συνανθρώπου του.

Τον δικαστικό να μη βάζει τη νομικώς κατοχυρωμένη «υπεροχή» του πάνω από την ανάγκη του πολίτη για μια δικαστική πράξη που την έχει άμεση ανάγκη και όχι «προγραμματισμένη» για μετά μήνες και χρόνια.

Τον πανεπιστημιακό να νοιάζεται για τον φοιτητή του περισσότερο από ό,τι νοιάζεται για την καριέρα του. Τον εργάτη να σκέπτεται πρώτα τον ταλαίπωρο συνάνθρωπό του που δεν θα μπορεί να πάει στο νοσοκομείο γιατί του φράζει το δρόμο η πορεία της διαδηλώσεώς του. Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν «πρώτα» και «ύστερα». Ας τιμήσουμε τα «πρώτα» και ας διεκδικήσουμε τα «ύστερα».

Ανδρεας Κ. Ντεληθεος - Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Η γνώμη σας ποια είναι. Εμένα πάντως η επιστολή μου άρεσε πολύ...