Tότε...

Σ΄εκείνο τ΄ακροθαλάσσι,

τότε,

τις εποχές της άγουρης σκέψης

και των χρωματιστών παρορμήσεων

αποτυπώματα της νιότης μας αφήναμε.

΄Κείνες τις νύχτες των αστεριών της ψυχής μας

πετούσαμε πλαγιάζοντας...

Ο άνεμος μοσχομύριζε

απ΄ταρμυρίκια και τα νυχτολούλουδα.

Ο πολλαπλασιασμός των ονείρων μας γινόταν αδάπανα...

Κι εμείς χαιδεύαμε το φως του κουρασμένου φάρου

που έφτανε στα χέρια μας...

Είχες καταγραφεί στο βιβλίο απουσιών του τότε...

Αλήθεια γιατί δεν ήσουν κι εσύ εκεί;