Ξέρεις δεν σου απάντησα από εδώ χτες... Ήταν βαρύ το φορτίο της συγκίνησής μου...Και τι να ψελλίσω άλλως τε σε ένα λόγο μιας πλήρως δομημένης σκέψης που με στηρίζει σε πολλές στιγμές της ζωής μου; Ανίσχυρη η σκέψη μου να εκφράσει περηφάνεια, ευχαρίστηση και ικανοποίηση για πολλά!!! Πρέπει όμως να θυμάσαι εκείνο το βράδυ μιας Παρασκευής διαγενομένου του Σαββάτου...Τότε που ήμουν ζαλισμένος από μια πτήση της σκέψης μου, προτού καν επιβιβαστώ του αεροσκάφους....Κι ήρθε ο δικός σου λόγος καταπραϋντικός της ασύμμετρης εγρήγορσής μου και της δικής μου, καταδικής μου αγωνίας...Κι εσύ, στην μοναξιά της πολύβουης αίθουσας αναχωρήσεων, ήρθες να δώσεις ελπίδα σε εκείνο το βράδυ του προβληματισμού. Δε θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το μήνυμά σου. Εσφιξα τη γροθιά μου , τότε. Γέλασα και έκλαψα ταυτοχρονα. Μη με ρωτήσεις πως συνέβη αυτό...Μόνο εσύ μπορούσες να συγκολλήσεις το ραγισμένο διάβα μου. Εσύ ήσουν και είσαι το παιδί μου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου