Πρωί-πρωί κίνησα σήμερα από το Μαραθώνα. Το καθήκον μου έδειχνε το δρόμο για κεντρικότερα μέρη...Σαν έφτασα στη Ν. Μάκρη η βροχή δυνάμωνε. Γκρίζα η ατμόσφαιρα. Οι υαλοκαθαριστήρες να κουράζουν τα μάτια από την "γρήγορη" ταχύτητα... Ενιωσα να σφίγγομαι στο τιμόνι. Ο καιρός αγρίευε...Τσιτώθηκα... Και ξαφνου εκεί δεξιά ένα χέρι με χαιρετούσε...Ενα παιδί με ειδικές ικανότητες είχε δει το αυτοκίνητό μου πριν φτάσω στη στάση που περίμενε. Είναι ένα παιδί που με τα όσα έχει πετύχει, για μένα είναι παράδειγμα θάρρους, δύναμης και δυναμικής πορείας στη ζωή! Στα δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να βρεθώ στο ύψος της στάσης η κίνηση του χεριού του γινόταν πιό γρήγορη. Μου χαμογέλασε με ένα βαθύ κι ειλικρινές χαμόγελο. Οι συσπάσεις του προσώπου του έδειχναν την άδολη χαρά του για την συνάντηση , έστω και εκ του μακρόθεν. Χαλάρωσα...Του χαμογέλασα κι εγώ... Πήρα δύναμη. Ήταν μια καλημέρα της καρδιάς του για μένα...Λουκά σε ευχαριστώ. Να είσαι πάντα καλά και να νικάς στη ζωή. Και να μας χαμογελάς φίλε!!! Πάντα. Γιατί έχουμε ανάγκη το δικό σου χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου