Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε!
Τα τζιτζίκια
Η Παναγιά τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της
τη Σίκινο την Αμοργό και τ’ άλλα τα παιδιά της
E, σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει Κι όλοι αποκρίνονται μαζί
Ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει
Από την άκρη του καιρού και πίσω απ’ τούς χειμώνες
άκουγα σφύριζε η μπουρού και βγαίναν οι γοργόνες
E, σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει Κι όλοι αποκρίνονται μαζί
Ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει
Και ‘γώ μέσα στους αχινούς στις γούβες στ’ αρμυρίκια
σαν τους παλιούς θαλασσινούς ρωτούσα τα τζιτζίκια
E, σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει Κι όλοι αποκρίνονται μαζί
Ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει, και ζει και ζει
ο βασιλιάς ο ήλιος ζει
Στίχοι του ποιητή μας.
Δημήτρη, σ' ευχαριστούμε για την υπενθύμιση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς συμβάλω κι εγώ ταπεινά με ένα απόσπασμα της Ομιλίας του στη Σουηδική Ακαδημία:
"Τότε όμως η Ποίηση; Τι αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία;
Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση.
Και ακριβώς, η εφετεινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών...
Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω, όχι διόλου για να υπερηφανευτώ, αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. - χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Nα τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση".
Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996)
Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979, απόσπασμα του λόγου που εκφωνήθηκε στην απονομή του βραβείου.