Kουβεντούλα...

Σ΄ ευχαριστώ για τη σημερινή κουβεντούλα δίπλα από το λιμάνι και την αμμουδιά. Δίπλα από το μαγαζί των κοινών μας γνώριμων που μας βοηθούν στα προβλήματα που προκύπτουν ένεκεν της τεχνολογίας.
Ξέρεις ένιωσα πως εξομολογηθήκαμε αλλήλοις σήμερα...Καταθέσαμε χαρές και λύπες και προσπαθήσαμε να κάνουμε έναν απολογισμό συναισθημάτων. Διαφωνείς;
Διέκρινα την ωριμότητά σου και τη χάρηκα. Εμείς, που είχαμε την προνομία της όψης της αρνητικής πλευράς της ζωής, ωριμάζουμε ίσως πιό σύντομα. Και ωριμάζουμε πραγματικά δίχως δήθεν...
Με λύπησε βεβαίως η ιστορία του μικρού Κυριάκου. Με παρηγορεί το γεγονός πως κατέστη άγγελος εν αγγέλοις...Και εκείνη η στάση του πατέρα του στο νοσοκομείο, στάση ανθρώπινης απόγνωσης και απελπισίας...Μα και συνειδητοποίησης του πόσο πολύτιμη είναι η υγεία μας στους γκρίζους καιρούς μας.
Ναι, δε θα ξεχάσω αύριο να τηλεφωνήσω για σένα, εκεί που πήρα και σήμερα. Ο άνθρωπος καταξιώνεται περισσότερο από τη δύναμη της προσφοράς και λιγότερο από τις προσλήψεις της ζωής του...
Δε μένει παρά να εύχομαι την εκπλήρωση των επιθυμιών σου.
Να θυμάσαι τη φράση της Αλκυόνης Παπαδάκη σχετικά με τη σμίλευση των βράχων... Αν δε τη ξέρεις θα στην υπενθυμίσω αργότερα. Με καλεί να εισέλθω εντός του, ο κύκλος της πεζότητας....τούτη την ώρα.