Παλιόπολη...

O βυθισμένος μώλος της Παλιόπολης στην Ανδρο.

Παλιόπολη…

Στο διάβα μου στην ομορφιά τούτου του νησιού βρίσκομαι εκεί…

Κάθομαι στο πεζουλάκι της αυλής ενός γαλακτισμένου καπετανόσπιτου.

Οι στιγμές μου εκεί με προκαλούν…

Εκφράζω για τον τόπο το θαυμασμό μου αφειδώλευτα…

Ατενίζω απέναντι.

Βρίσκομαι μπροστά σ΄ ένα ανοιχτό παράθυρο του Αιγαίου.

Στο βάθος, διακρίνω το αβύθιστο ναυάγιο ονείρων του τότε…

Διακρίνω τις προσκλήσεις…

Ανοιχτή πρόσκληση από τους γλάρους να πετάξεις μαζί τους πάνω απ τις αντριώτικες βουνοκορφές…

Να θωρείς από ψηλά τα καμπαναριά, τις αιμασές και τους κάπασους.

Όμως το να βρίσκομαι εκεί…είναι και

ανοιχτή πρόκληση να αγγίξω με χάδι το βαθυγάλαζο…

Νιώθω τότε τους καημούς του Αρχιπελάγους.

Αδυνατώ να προσδιορίσω το χρόνο εκεί…

Μόνο πως είναι λιόγερμα, συνειδητοποιώ…

Μαγική εικόνα της δύσης απέναντι…

Προφητεύει τα μελλούμενα άραγε;

Αισθάνομαι να αιχμαλωτίζει τα δαχτυλικά αποτυπώματα της ψυχής μου..

Η Παλιόπολη, μου ανήκει και της ανήκω…

Μια σχέση έντονα συναισθηματική, ερωτική ίσως…

Σκέφτομαι την επισημοποίηση τούτης της σχέσης…

Κι αν με ρωτήστε πως…

Απλά θα σας πω…

Μα με δαχτυλίδια…

Με δαχτυλίδια καμωμένα από πρασινόπετρες των γκρεμισμένων τειχών της αρχαίας πρωτεύουσας του νησιού.

Θέλω νάναι ένας αρραβώνας που δε θα διαλυθεί ποτέ…

Όμως βραδιάζει…

Πρέπει να φύγω…

Ο κύκλος της πεζότητας είναι απειλητικός έναντι της ποίησης…

Κι εγώ θέλω να τέμνω τούτον τον κύκλο, ως Μαθηματικός.

Διακρίνω το αστέρι που δραπέτευσε από το σκοτάδι που έπεται…

Η βάρκα, με περιμένει δίπλα απ το βυθισμένο μώλο της βουβής πολιτείας…

Κατηφορίζοντας, διακρίνω τα ερείπια απ΄τα εξώκοσμα χτίσματα

με τ΄ ανεχτίμητα ακροκέραμα κάποιων εποχών,

όπως και τα μυστικά της γεωγραφίας του τόπου.

Όμως θυμάμαι έντονα τους χρωματισμένους μύθους που μου είπες, για

το αυγουστιάτικο αντριώτικο φεγγάρι.

Εσύ τους θυμάσαι;

Διαβάστηκε στη διάρκεια της λογοτεχνικής βραδιάς στο Δημ. Θέατρο Ανδρου στις 30/7/2011 και είναι διασκευή από παλιότερη γραφή μου.