"Ολονυχτία" του Νικηφόρου Βρεττάκου...

Δε με κατάλαβες,

όλη τη νύχτα ήμουνα πλάϊ σου,

προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα,

πάλευα – όλη τη νύχτα.

Ο αγέρας επέμενε.

Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου

σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα. 

Έπειτα βγήκα στον εξώστη

και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο.

Μια γραφή που μου αρέσει, έτσι δίχως σχόλιο...