Δε με κρέμασες, φυσικά, ποτέ...

Αγαπητέ φίλε ένιωσα την ανάγκη να σου απαντησω από εδώ...

Με αφορμή την απάντησή σου στο αίτημά μου... για την αποστολή των φωτό...

Φυσικά δε με κρέμασες ποτέ...

Στο χρόνο που από κοινού διανύσαμε  παρατηρούσα τη δική σου πορεία, δίχως να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου, που τις θεωρώ αλάνθαστα συμπεράσματα..., όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό...

Συμπεράσματα που προκύπτουν από τη δική σου συνέπεια, τη δική σου στάση αξιοπρέπειας και ευγένειας. Μα και της δικής σου πνευματικής πορείας με τις πολλές παραμέτρους... Απλά πολλές φορές μέμφομαι κι εγώ τον εαυτό μου για το ότι δε κατορθώνω να βρώ λίγο χρόνο να εξωτερικεύσω σκέψεις που επιβάλλεται να λεγχθούν. Και αυτό δεν το επιβάλλουν νόμοι και διατάξεις αλλά μια ανάγκη καθαρά ανθρώπινη...

Θέλω όμως να σου πω και κάτι άλλο. Ξέρω , έστω κι αν δε το λες, πως αυτή η δική σου στάση ευθύνης πρέπει να περιέχει και επώδυνες στιγμές...Δεν είναι δυνατό να συμβαίνει το αντίθετο...Το ξέρω αυτό. Ξέρω πως η ύπαρξη αυτών των στιγμών είναι το αντίτιμο να στέκεσαι ψηλά. Και στέκεσαι. Και βρίσκεσαι ψηλά στη δική μου εκτίμηση.

Θα μου επιστέψεις να σου πω και τούτο...Συνέχισε να διατηρείς τούτα τα "φίλτρα" που διατηρείς στη ζωή σου. Ξέρω πως είναι δύσκολο αυτό. Ξέρω πως έχει προσωπικό κόστος αυτό. Όμως σε εξυψώνει και  σε κάνει να γεύεσαι το ΕΥ ΖΕΙΝ. Και σου εύχομαι να το γεύεσαι εφ΄ όρου ζωής!!!