Σύντομο Πασχαλιάτικο διήγημα...

Κείνο το βράδυ της Τετάρτης ήμουν αρκετά κουρασμένος μιας και είχαμε σχολείο στη διάρκεια της απογευματικής βάρδιας... Κι όσο κι αν το ιστορικό σχολείο της οδού Κωλέτη ήταν δυό βήματα απ τη Σολωμού, ένιωθα αρκετά κουρασμένος και είχα κάτσει στο τραπέζι για να τσιμπήσω κάτι, δίχως πολύ όρεξη....

Ξαφνικά ήρθε στο σπίτι η θεία κρατώντας ένα χρωματιστό φάκελο και μου χαμογελούσε κουνώντας τον....

-Καλώς τη θεία...Τι είναι αυτό;;;

-Μάντεψε γιέ μου...

-Μα τι να πω θεία; Κάτι διαφημιστικό θα είναι...

-Κάνεις λάθος...Για σκέψου λίγο...

-Τι να σκεφτώ βρε θεία. Εγώ σκέφτομαι πόσα μαθήματα έχω να κάνω γι αύριο κι εσύ μου λές να σκεφτώ για το περιεχόμενο του φακέλου..Τι να σκεφτώ;;;

-Βρε γιέ μου για  ποιο πράγμα μου συζητάς εδώ και τόσο καιρό;;;

-Ε... όχι , μη μου πεις βρε θεία...Μη μου πεις....

-Ναι γιέ μου, σου λέω...Καλά κατάλαβες....Σου έβγαλα εισιτήριο....

Σαν ελατήριο σηκώθηκα απ τη καρέκλα...Την αγκάλιασα, τη φίλησα και της είπα...Σ΄ευχαριστώ αλλά για πες μου πότε φεύγω; Δευτέρα βράδυ 19.15;

-Όχι παιδάκι μου...Επειδή ξέρω πως θες να βρεθείς μια ώρα νωρίτερα κοντά στους γονείς σου , να κάνεις Πάσχα κοντά τους, κανόνισα να φύγεις Παρασκευή απόγευμα ώρα 17.00 με τη ΜΕΑ. Εχεις πρόβλημα που δεν είναι ελληνικό το αεροσκάφος;;; 

-Τι λες μωρέ θειά;;; Καλά και οι απουσίες του Σαββάτου τι θα γίνουν; Θα σε πάρει πάλι "ο κουτσός" και θα σου λέει πως τη κοπάνισα...Βαρέθηκα να σε παίρνει τηλέφωνο. Ευτυχώς που με ξέρεις και σε ξέρω....

-Μην ανησυχείς, το Σάββατο θα κάνουν 2 ώρες και θα φύγουν, μου είπε ο Γυμνασιάρχης σου..'Οσο για τις απουσίες της Παρασκευής κανόνισα να τις δικαιολογήσω...

-Θεία πάω να κατεβάσω τη βαλίτσα από το πατήρι, είπα και κίνησα για να βάλω τη σκάλα στη μικρή πόρτα του παταριού....

Δεν κρατιόμουν...Νόμιζα πως ζούσα όνειρο....Η Πέμπτη και το πρωινό της Παρασκευής   πέρασαν δίχως να το καταλάβω φυσικά. Ετρεξα να αγοράσω μικροδωράκια για τους φίλους, τους γνωστούς, το πατέρα και τη μάνα κι έβλεπα τη μικρή 5χρονη αδελφή μου να με βλέπει με απορία για το πόσο πολύ προετοιμαζόμουν. 

Παρασκευή απόγευμα γύρω στις 4 βρισκόμαστε με τη θεία στο τότε ανατολικό αερόδρομιο της Αθήνας. Είδα από μακριά το ατσαλένιο πουλί της ΜΕΑ και κατά βάθος ήμουν σκεφτικός για το ότι θα έφευγα εκείνη την ημέρα μιας και έρριχνε καρεκλοπόδαρα...

Πέρασα γρήγορα τους ελέγχους του αεροδρομίου. Αλλως τε το διαβατήριό μου συντελούσε σε αυτό....Βρέθηκα αμέσως στη καμπίνα του αεροπλάνου. Δίπλα μου  ένας κύριος γύρω στα 60,  κρατούσε στα χέρια του μια αραβική εφημερίδα....Δε καταλάβαινα γρι....Ξαφνικά με ρώτησε....

-Πτάρεφ Αραμπε;;;( Μιλάς Αραβικά;)

-Λα....('Οχι)

-Εντε γιουνενε;( Εσύ 'Ελληνας;)

-Ε!!! ( Ναι)

-Πτάρεφ ενγκλίζε; (Μιλάς Αγγλικά;)

-Ε!  (Ναι)

Κι αρχίσαμε να μιλάμε στα Αγγλικά, με τα οποία  τα πήγαινα σχετικά καλά. Με ρώτησε που πηγαίνω και πως ταξιδεύω μόνος και άλλα διάφορα. Ηταν , θυμάμαι, έμπορος τροφίμων και εισήγαγε στην Ελλάδα τρόφιμα από Αραβικές χώρες. Το αεροπλάνο δεν άργησε να απογειωθεί, εν μέσω έντονής βροχής. Λίγα λεπτά αργότερα αργότερα βρισκόμαστε μέσα σε πυκνή ομίχλη και με συνεχείς και έντονες αναταράξεις και μεγάλα κενά αέρος....Σκεπτόμουν τότε τι το ήθελα κι έφευγα εκείνη την ημέρα, αλλά από την άλλη η επιθυμία μου να κάνω Πάσχα με τους γονείς μου ήταν έντονη... Κι όχι μόνο....

Ύστερα από 2 ώρες περίπου ταξίδι φτάσαμε στο Β.Ι.Α. Βροχή κι εκεί έντονη.  Από το αερπλάνο ως το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κτίριο του αεροδρομίου βράχηκα αρκετά...Δε με πολυένοιαζε όμως...Είχα φτάσει εκεί....Εκεί που το ήθελα πάρα πολύ να βρίσκομαι. Μπήκα στο κτίριο και η λευκή μου κάρτα με απάλλαξε από τον έλεγχο...Οι δυό τελωνειακοί ήταν ευγενέστατοι....

-  Wellcome. Sir

-Thank you, very much.

- Do you want to help you?

-No. thank you!!!

Περίμενα λίγα λεπτά μέχρι να έρθει η βαλίτσα μου κι έτρεξα προς τη σειρά των ταξί...Ευγενέστατος ο οδηγός μου παίρνει τη βαλίτσα και το σακ βουαγιάζ και τα τοποθετηθεί πίσω.

Μπαίνουμε μέσα.

-Μάρχαμπα μεσιέ...( Χαίρετε κύριε).

Και συνεχίζει με μια φράση που δε κατάλαβα καθόλου...

Το πρόσωπό μου εξέφρασε την απορία μου....Το έπιασε ο οδηγός...Μα δε πτοήθηκα....

-Σαφάρα Σαουντία....(Στη πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας) Ρι Ναγκίμπ Αρντάτι ου Ρι Μπλιςς.... (Στη οδό Ναγκίμπ Αρντάτι και οδό Μπλιςς)

-  Ουι μεσιέ....Πτάρεφ Άραμπε; ( Μάλιστα κύριε, Μιλάτε Αραβικά;)

-Λα.....( 'Οχι)

-Πταρεφ Ενγκλίζε;;; ( Μιλάτε Αγγλικά;;;)

Ηρέμησα τότε... Ο οδηγός ήξερε Αγγλικά και του έδωσα να καταλάβει που ήθελα να πάω. Φοβόμουν και λίγο μα είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου μιας και ήξερα τον τόπο....

Φτάσαμε στο σπίτι των γονιών μου ενώ είχε νυχτώσει. Ηταν και η διαφορά της ώρας...κι εγώ χαιρόμουν πάρα πολύ που βρισκόμουν σε έναν άλλο τόπο, έναν τόπο που αγαπούσα και αγαπώ...Μπήκα στη πολυκατοικία και ανέβηκα στον 8ο όροφο. Στη πόρτα η μάνα είχε κρεμάσει ένα μικρό στολίδι για το Πάσχα που ερχόταν. Χτύπησα το κουδούνι μα δεν απάντησε κανείς...Ξαναχτύπησα...Τίποτα....Και ξαφνικά η φωνή της μάνας...

"Ποιος είναι;;;"

Η συνέχεια αύριο....