Έτσι απλά, δίχως περίσκεψη...

Βλέποντας πάλι και μετά από δέκα μέρες εκείνη την εκκλησία, έγραψα....

Εκεί άφησα τη σκέψη μου να πετάξει πολύ πίσω. Στη μάνα και στο πατέρα μου. Στις μέρες στη Βηρυτό....Εκεί αφέθηκα να ψελλίζω ευχές για την ανάπαυση της ψυχής τους. Εκεί δεν είδες ένα δάκρυ που άφησα για εκείνους...Μα και για τη μεγάλη Χριστίνα....Εκεί , εκείνη η υπερκόσμια ησυχία με έκανε να προσευχηθώ με ιδιαίτερη θέρμη. Σε ευχαριστώ για μια ακόμη φορά, που συνετέλεσες καθοριστικά στο να πραγματοποιηθεί το πρόσφατο  ευρωπαϊκό οδοιπορικό μου!!!

Και συνέχισα... 

 Ίσως κατάλαβες πως η ολιγόλεπτη παραμονή μας σ αυτή την εκκλησία μου ἀρεσε ιδιαίτερα, με έκανε να μετασχηματίσω τις δυσκολίες της ζωής μου σε ομορφιές ανεκτίμητες και η σκέψη μου πέταξε ψηλά. Είχε προηγηθεί βλέπεις η θέα εκείνων των συμμετριών που θαύμασα στο γεφυράκι στην αρχή του δρόμου που οδηγούσε εδώ, στην είσοδο της εκκλησίας.

Και συνέχισα να γράφω...

Ισως δε κατάλαβες το πόσο πολύ συσχετίζω τα Μαθηματικά που σπούδασα, με μικρές απλές στιγμές της καθημερινότητάς μου!!!